Κατηγορία: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Οι Γάλλοι δεν συμπαθούν την γαλλική κυβέρνηση. Η γερμανική κυβέρνηση δεν συμπαθεί την γερμανική κυβέρνηση. Η Ευρώπη δεν συμπαθεί την αμερικανική κυβέρνηση. Τις επόμενες ημέρες, αυτές οι τρεις κυβερνήσεις θα προσπαθήσουν να αγαπήσουν η μία την άλλη, να σώσουν το υπερατλαντικό εμπόριο, και να διασφαλίσουν την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Εμανουέλ Μακρόν και η Άνγκελα Μέρκελ καταφτάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες με απώτερο σκοπό να απομακρύνουν τον Ντόναλντ Τραμπ από τα πιο πολεμικά του ένστικτα σε σχέση με το διεθνές εμπόριο. Η αμερικανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να αποφασίσει στο τέλος του μήνα αν η εξαίρεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους επιπλέον δασμούς που επιβλήθηκαν στην εισαγωγή χάλυβα και αλουμινίου θα είναι μόνιμη. Πολλά στοιχεία υποστηρίζουν την εκτίμηση πως η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ δεν επιθυμεί πράγματι έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, και πως αξιοποίησε αποτελεσματικά τη σχετική συζήτηση για να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση. Συγχρόνως, όμως, ο εκλαμβανόμενος ως τουλάχιστον κυκλοθυμικός χαρακτήρας του Αμερικανού προέδρου δεν επιτρέπει στις αγορές να ησυχάσουν, με αποτέλεσμα να αναζητούνται συχνά δίαυλοι επικοινωνίας με έναν ηγέτη που φαίνεται απρόβλεπτος, ειδικά στην επιλογή των έμπιστων συνομιλητών του, οι οποίοι μπορούν να τον επηρρεάζουν. Η γαλλογερμανική ηγεσία εισέρχεται στις συζητήσεις στο πλαίσιο ευρύτερων εξελίξεων, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν την επίθεση στη Συρία –ένα ακόμη αγκάθι στις σχέσεις του προέδρου Τραμπ και της Γερμανίδας καγκελαρίου, αφού η Γερμανία δεν συμμετείχε στην επιχείρηση.

Βεβαίως, όσο οι Μακρόν και Μέρκελ καταφτάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, άλλο τόσο καταφεύγουν εκεί, βάζοντας χιλιάδες χιλιόμετρα ανάμεσα στους εαυτούς τους και τα αυξανόμενα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο εσωτερικό των χωρών τους, και τα οποία προβάλλονται σταθερά από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Σε συνεχή του άρθρα, το Bloomberg αναλύει τόσο τους τριγμούς στο εσωτερικό της γερμανικής κυβερνητικής συμμαχίας, όσο και στην γαλλική κοινωνία, όπου αυξάνεται η αντίθεση προς τις πολιτικές του Εμανουέλ Μακρόν. Οι New York Times ασχολήθηκαν εκτενώς με την τηλεοπτική συνέντευξη του Γάλλου προέδρου στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, όταν ο Ζαν-Λικ Μελανσόν βρήκε την ευκαιρία να σχολιάσει πως «ο Δίας έπεσε από τα ουράνια!».

Ο Γάλλος ηγέτης αναφερόταν σε μια συνέντευξη που στη Γαλλία χαρακτηρίστηκε ως «αγώνας πυγμαχίας» ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τον πρόεδρο Μακρόν, και της οποίας η προσβολή μετριέται -για τους New York Times- και με τα ρούχα, αφού «οι πεπειραμένοι δημοσιογράφοι δεν φορούσαν γραβάτες». Η αμερικανική εφημερίδα συμπληρώνει τον κατάλογο των προσβολών με τις περισσότερο πολιτικές, είτε ήταν ευθείες, είτε όχι. Για παράδειγμα, ο Ζαν-Ζακ Μπουρντέν και ο Εντουί Πλενέλ, οι δημοσιογράφοι που «ανέκριναν» τον Γάλλο πρόεδρο, τον κατηγόρησαν χωρίς περιστροφές για τις πολιτικές του, με τον Μπουρντέν να τον κατηγορεί πως ψάχνει «μετρητά στις τσέπες των συνταξιούχων», και τον Πλενέλ -πρώην αρχισυντάκτη του Le Monde- να σχολιάζει πως υπάρχει «αγανάκτηση σε κάθε τομέα» της γαλλικής κοινωνίας. Κανείς από τους δύο δημοσιογράφους δεν προσφώνησε τον Εμανουέλ Μακρόν ως «κύριο Πρόεδρο», επιλέγοντας αντ’αυτού το πλήρες όνομά του, Εμανουέλ Μακρόν, κατά τρόπο που για τον αναλυτή των New York Times αντηχούσε τον τόνο της γαλλικής επανάστασης και αντιστοιχούσε στην προσφώνηση «πολίτη Μακρόν».

Πολίτης και πρόεδρος, ο Εμανουέλ Μακρόν έχασε για αρκετή ώρα την αυτοπεποίθηση και την αυτοσυγκράτησή του στην συνέντευξη, πριν καταφέρει να αντικρούσει κάποιες από τις βαρύτερες κατηγορίες εναντίον του, επιμένοντας πως οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί είναι αναγκαίες, και πως η αγανάκτηση των Γάλλων, εκ των οποίων περισσότεροι από 7 στους 10 χαρακτηρίζουν τις πολιτικές του άδικες και διχαστικές, διαφέρει ποιοτικά από τη μια κοινωνική και εργατική τάξη στην άλλη.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Γάλλος πρόεδρος είναι πως χαρακτηρίζεται ως υπερόπτης. «Δεν είσαστε δάσκαλος, και δεν είμαστε μαθητές», του είπε κάποια στιγμή ο Εντουί Πλενέλ, παραπέμποντας σε μια σειρά από επικριτικά σχόλια που ο Μακρόν έχει δεχθεί κατά καιρούς. Ο Ζαν Πιζανί-Φερί, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι και στο Βερολίνο, και προεκλογικός σύμβουλος του προέδρου Μακρόν, τόνισε στο Bloomberg πως «όταν είσαι Γάλλος, υπάρχει πάντα η εντύπωση πως θα είσαι κάπος υπερόπτης. Πρέπει να το γνωρίζεις αυτό, και να προσέχεις. Αλλά το να είσαι φιλόδοξος δεν σημαίνει ότι είσαι υπερόπτης». Ανάμεσα στα σχέδιά του που χαρακτηρίζονται υπεροπτικά είναι και αυτή η ίδια η αφοσίωση στο προσωπικό του όραμα για την σύγχρονη ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ο Γάλλος πρόεδρος έχει αρκετές φορές εκφραστεί υπέρ μιας θεσμικής ευρωπαϊκής εμβάθυνσης, η οποία βρίσκει αντίθετες αρκετές κυβερνήσεις, όπως εκείνη της Άνγκελα Μέρκελ.

Η Γερμανίδα καγκελάριος ήταν από τους ηγέτες που καλωσόρισαν την εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν ως μία δύναμη που θα επέτρεπε στην Ε.Ε. να επικεντρωθεί εκ νέου στην ενότητά της, μετά από τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης και το Brexit. Αυτό, όμως, ήταν όταν και η ίδια βρισκόταν επικεφαλής μιας σταθερής κυβέρνησης. Οι γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου άλλαξαν τα δεδομένα και τις ισορροπίες, αναγκάζοντας την Άνγκελα Μέρκελ να μετακινηθεί προς το κέντρο του συντηρητικού κόμματός της, προσπαθώντας συγχρόνως να δώσει περισσότερη βαρύτητα στους Σοσιαλδημοκράτες, προκειμένου να τους δεσμεύσει στην καινούρια συγκυβέρνηση.

Το πλήγμα στην εσωτερική παντοδυναμία της Μέρκελ αναπροσδιόρισε τους στόχους της και την έφερε συχνά σε ανοιχτή αντίθεση με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος μερικές φορές έβρισκε μεγαλύτερη αποδοχή στο πρόσωπο του Μάρτιν Σουλτς. Βεβαίως, ο επιμερισμός αυτών των ρόλων βόλευε και τους ίδιους τους ηγέτες της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Την ίδια ώρα, όμως, έδειχνε σαφώς τα προβλήματα που η ευρωπαϊκή συνοχή θα έπρεπε να αντιμετωπίσει.

Με αυτά τα προβλήματα στις αποσκευές τους, ο πρόεδρος Μακρόν και η καγκελάριος Μέρκελ θα συναντήσουν τον πρόεδρο Τραμπ -ο Μακρόν στο πλαίσιο της πρώτης επίσημης επίσκεψης ξένου ηγέτη στον Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια της προεδρείας Τραμπ, και η Μέρκελ σε… ημερήσια εκδρομή λίγες ημέρες αργότερα. Ο Αμερικανός πρόεδρος εκτιμάται πως εμπιστεύεται πολύ περισσότερο τον Γάλλο ομόλογό του, παρά την Γερμανίδα καγκελάριο. Αυτό, όμως, δεν αντιμετωπίζεται από όλους ως επιβράβευση. Και το χειρότερο ίσως είναι πως αναδεικνύει τους διαφορετικούς χαρακτήρες των τριών ηγετών, κατά τρόπο που αποτρέπει την εδραίωση ισχυρών συμμαχιών σε κάθε όχθη του Ατλαντικού.

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Μέσα στο κλίμα των ημερών και με τα όσα ακούγονται για μία σειρά μικρών νησιών του Αιγαίου, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε τί είχε γραφτεί σε ανύποπτο χρόνο στο ert.gr στα πλαίσια ιστορικής έρευνας.

Ας θέσουμε λοιπόν τα ερωτήματα και ας σας παραπέμψουμε και στις απαντήσεις, μέσω αναρτήσεων του www.ert.gr. Να πούμε ότι η συγκεκριμένη ύλη και πολλά άλλα στοιχεία, βρίσκονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου «Αιγαιοπελαγίτες πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», εκδόσεις Νότιος Άνεμος, «Νότιος Άνεμος», ISBN 978-960-9511-56-8.

Kάντε κλικ πάνω στους τίτλους των αναρτήσεων.

Ποιά είναι τα νησάκια Ντιντίμ, στα ανοιχτά της ομώνυμης πόλης, στην επαρχία του Αϊδινίου, που σύμφωνα με τον Γιλντιρίμ επιχειρήθηκε να αναρτηθεί ελληνική σημαία;

ΑSYA MINOR yeniden: Η τουρκική ματιά στην ελληνική προσφυγιά του Β’ Παγκοσμίου πολέμου

Τί θυμάται από την περίοδο ο τότε κάτοικος Λειψών Τάσος Χήρας, για το όσα συνέβαιναν στα νησιά της περιοχής;

Τάσος Χήρας: Οι Λειψοί στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Τί συνέβαινε στο Αγαθονήσι κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου;

Αγαθονήσι: To αποκούμπι των Ελλήνων προσφύγων στο Β΄ Παγκόσμο Πόλεμο

Πώς τα νησάκια του συμπλέγματος των Φούρνων Κορσεών, έπαιξαν ρόλο στην επιβίωση των Φουρνιωτών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Φουρνιώτες πρόσφυγες πολέμου – O Ι. Μαρούσης στο ert.gr

Φούρνοι – Κύπρος με βάρκα: Μια προσφυγική οδύσσεια

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Σε εξέλιξη βρίσκονται τα πανελλήνια πρωταθλήματα στο μπάσκετ, κορασίδων, νεανίδων, εφήβων, παίδων , με την ολοκλήρωση της φάσης των ομίλων και ακουλουθούν τα τελικά στάδια για τους πρωτεύσαντες στους ομίλους.

Νέα παιδιά από όλη την Ελλάδα ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και δείχνουν τη δουλειά βάσης που γίνεται στις υποδομές του αθλήματος. Βρεθήκαμε εκτός των εργασιακών μας υποχρεώσεων στον ένα από τους ομίλους κορασίδων, που οι αγώνες του φιλοξενήθηκαν στο γήπεδο του Μετς.

Ήταν οι πρωταθλήτριες κορασίδων στους νομούς του Αιγαίου, μαθήτριες που συχνά προπονούνται μέσα στο χειμώνα σε ανοιχτά γήπεδα και με όπλο το μεράκι των τεχνικών, το πάθος των διοικήσεων των συλλόγων τους, αλλά και τη συνεχή στήριξη των γονέων, ασχολούνται με τον αθλητισμό κάτω από δύσκολες συνθήκες στο οργανωτικό σκέλος. Μόνο τα έξοδα και τις μετακινήσεις να σκεφτεί κανείς, αρκεί.

Μικρή σημασία έχει αν στον όμιλο βγήκαν πανάξιες πρωταθλήτριες και αήττητες οι αθλήτριες του Ο.Α Χανίων, αφού το πραγματικό πρωτάθλημα το κέρδισαν όλες όσες συμμετείχαν, που αγκαλιάστηκαν και φωτογραφήθηκαν μαζί, που έκαναν νέες φιλίες, που χειροκρότησαν και χειροκροτήθηκαν με τους «αντιπάλους». Για την ιστορία συμμετείχαν Ο.Α Χανίων, Ιάλυσος Ρόδου, Διαγόρας Ικαρίας, Αιγέας Πλωμαρίου και Αιγέας Χίου.

Η συνολή εικόνα ενός αθλητισμού που γίνεται ταυτόσημη έννοια με τον πολιτισμό,  σε εποχές που στον αθλητισμό δυστυχώς δεν είναι δεδομένο, ήταν το μεγάλο κέρδος. Μπράβο σε όσους μοχθούν στον τομέα αυτό.

 

www.ert.gr

της Δώρας Μακρή ανταποκρίτριας της ΕΡΤ στην Μαδρίτη

Η «φωτογραφία των Αζορών» στις 15 Μαρτίου του 2003, έχει μείνει στη μνήμη της ισπανικής κοινωνίας ως μία μαύρη σελίδα. Οι πρωταγωνιστές της Μπους (ΗΠΑ), Μπλαιρ (ΜΒ) και Αθνάρ (Ισπανία) και με οικοδεσπότη τον Μπαρόζο πρωθυπουργό τότε της Πορτογαλίας, φωτογραφήθηκαν λίγο πριν αποφασίσουν την επέμβαση στο Ιράκ. Το επιχείρημα ήταν εύκολο: Αφού το Ιράκ διαθέτει πυρηνικά και χημικά όπλα, που σκέφτεται να χρησιμοποιήσει, για το καλό της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ειρήνης πρέπει να γίνει στρατιωτική επέμβαση. Όπως και έγινε…

Το 2007, ο Μπαρόζο, ως πρόεδρος της Κομισιόν, έλεγε ότι εξαπατήθηκε και ο Μπλαιρ επίσης, το παραδέχτηκε δημόσια . Ο Αθνάρ μέχρι σήμερα επιμένει ότι έτσι τους είχαν πληροφορήσει. Και δεν μετανιώνει. Άλλωστε ήταν η εποχή που ο ίδιος θεωρούσε ότι η Ισπανία έπαιζε σε πρώτο πλάνο διεθνώς και η ικανοποίησή του ήταν τεράστια όταν φωτογραφιζόταν στο ράντσο του Μπους στις ΗΠΑ. Ένα χρόνο αργότερα στις 11 Μαρτίου του 2004 η Μαδρίτη δέχονταν 3 τρομοκρατικές επιθέσεις από την Αλ Κάεντα με 200 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Ο Αθνάρ έχασε τις εκλογές μία εβδομάδα αργότερα τι κι αν όλα έδειχναν ότι θα τις κέρδιζε…Το ένα εκατομμύριο είχαν φθάσει οι διαμαρτυρόμενοι Ισπανοί στους δρόμους της Μαδρίτης για μη συμμετοχή της Ισπανίας στον πόλεμο αυτό….

Σήμερα το πρωί, σε δηλώσεις του ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι κράτησε μία πιο ήπια στάση για τη χθεσινοβραδινή επίθεση στη Συρία, μιας άλλης τριάδας. Με διαφορετικούς πολιτικούς πρωταγωνιστές: Των ΗΠΑ, της Μ.Βρεττανίας και της Γαλλίας. Δεν τον ενδιαφέρει να παίξει σε πρώτο πλάνο και υποστηρίζει, πως η λύση μπορεί να είναι μόνο μία πολιτική πρωτοβουλία του ΟΗΕ που θα βάλει τέλος στον πόλεμο της Συρίας. Μίλησε για «στοχευμένη και νόμιμη επίθεση» των τριών ως απάντηση των επιθέσεων προς τον άμαχο συριακό πληθυσμό από το καθεστώς του Ασάντ και επεσήμανε ότι είχε ενημερωθεί προηγουμένως.

Όλα δείχνουν ότι η θέση της Ισπανίας θα συνεχίσει στο ίδιο πλαίσιο. Διότι η φωτογραφία αυτή ενός όχι τόσο μακρινού παρελθόντος ακόμα τη στοιχειώνει.

www.ert.gr

Δύο δικηγόροι μοιράζονται τα φώτα της δημοσιότητας στην Αμερική, και εμπλέκονται και οι δύο στην ίδια υπόθεση: Ο ένας είναι ο Μάικλ Κόεν, ο δικηγόρος του Ντόναλντ Τραμπ. Ο άλλος είναι ο Ρόμπερτ Μιούλερ, ο άνθρωπος που προσπαθεί να καθίσει και τους δύο στο σκαμνί.

Την Δευτέρα, το FBI εισέβαλλε στο γραφείο του Κόεν, κατάσχοντας πλήθος εντύπων και ηλεκτρονικών εγγράφων. Ασφαλώς, η επιχείρηση του διάσημου ομοσπονδιακού γραφείου ερευνών προκάλεσε μεγάλες συζητήσεις σχετικά με την νομιμότητά της, καθώς η προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών ανάμεσα σε έναν δικηγόρο και τους πελάτες του είναι εξαιρετικά σημαντικό συστατικό στοιχείο της απονομής δικαιοσύνης. Το σίγουρο είναι πως η έρευνα του FBI ήταν νόμιμη -και θα περιγράψουμε το γιατί σε λίγο. Σε μια υπόθεση, όμως, που πρωταγωνιστούν συγχρόνως ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ένας πρώην ιδιοκτήτης εταιρείας ταξί, και μία πορνοστάρ που συνδέονται σε μια προσπάθεια ξένου κράτους να καθορίσει το αποτέλεσμα των εκλογών, αυτή η τεχνική λεπτομέρεια μάλλον δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει.

Ο Μάικλ Κόεν είναι μια ξεχωριστή περίπτωση δικηγόρου. Όπως σχολιάζει η USA Today, μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική, βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου έγινε συν-ιδιοκτήτης μιας εταιρείας ταξί και ξεκίνησε να δικηγορεί. Το πάθος του για τα ακίνητα τον έκανε να αγοράσει διάφορα διαμερίσματα σε κτίρια ιδιοκτησίας του Ντόναλντ Τραμπ. Μετά από κάποιο καιρό, ο γιος του Αμερικανού προέδρου τον σύστησε στον πατέρα του, ο οποίος τον πρόσέλαβε ύστερα από κάποιες αρχικές νομικές συμβουλές. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια σχέση που έδωσε στον 51χρονο δικηγόρο από το Λονγκ Άιλαντ την ευκαιρία να φανερώσει δύο χαρακτηριστικά του που τον έφεραν τελικά στο επίκεντρο της τωρινής ποινικής έρευνας: Το ένα είναι η εξαιρετική πίστη του στον Ντόναλντ Τραμπ. Παρά τους διάφορους που υποστηρίζουν ότι τελικά η πίστη του αυτή είναι καθαρά εγωιστική, και καθοδηγείται από την ανάγκη του να έχει την εύνοια του ισχυρότερου πολιτικού στον κόσμο, τα όσα έχει κάνει για να την αποδείξει ξεπερνούν κάθε απλή έννοια προστασίας του προσωπικού του συμφέροντος. Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο χαρακτηριστικό του, το οποίο είναι μια σχεδόν φυσική τάση για υπερβολή που φαίνεται να φτάνει συνέχεια στα εξώτερα όρια της νομιμότητας. Για παράδειγμα, όταν μία διαγωνιζόμενη στα καλλιστεία της Miss USA (τα οποία χρηματοδοτούνται από τον Αμερικανό πρόεδρο) υποστήριξε ότι ο διαγωνισμός ήταν στημένος, ο Κόεν ήταν αυτός που ανέλαβε να την σταματήσει, και το έκανε απειλώντας ότι θα την «καταστρέψει». Παρόμοιες απειλές εκτόξευσε και εναντίον της πρώην συζύγου του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, λέγοντας στον δικηγόρο της ότι θα «του πάρει και την τελευταία δεκάρα που ακόμα δεν έχει βγάλει».

Η υπόθεση που οδήγησε τους πράκτορες του FBI στο γραφείο του ήταν η πληρωμή 130000 δολαρίων στην Στέφανι Κλίφορντ, την πορνοστάρ που είναι γνωστή ως Στόρμι Ντάνιελς, για την εξαγορά της σιωπής της σε όσα αφορούν την σχέση της με τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Κόεν κατασκεύασε μια εταιρεία-κέλυφος και, υποθηκεύοντας προσωπική του περιουσία, δανείστηκε χρήματα που έστειλε μέσω αυτής της εταιρείας στον δικηγόρο της Κλίφορντ/Ντάνιελς. Το ιδιωτικό συμφωνητικό τους μπορεί να παρουσιάζει διάφορα προβλήματα, όμως αυτό που αναζητούν οι ομοσπονδιακοί πράκτορες είναι πολύ συγκεκριμένο, και όπως σχολιάζει στην Ουάσινγκτον Ποστ ο ειδικός περί εκλογικού νόμου, Ρικ Χέιζεν, αφορά στην πιθανή τεκμηρίωση της κατηγορίας πως ο Κόεν προχώρησε σε αυτήν την πληρωμή, η οποία προηγήθηκε για ελάχιστο χρονικό διάστημα των προεδρικών εκλογών, για να επηρεάσει το αποτέλεσμά τους. Αυτή η σημαντική διαφορά, η οποία ασφαλώς δεν αποδεικνύεται από την χρονική συγκυρία και μόνο, οδηγεί στον Ρόμπερτ Μιούλερ, τον ειδικό κατήγορο στην υπόθεση της ρωσικής ανάμειξης στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016.

Ως ειδικός κατήγορος, ο Ρόμπερτ Μιούλερ απολαμβάνει ξεχωριστή ελευθερία κινήσεων. Παρ’ ότι ο πρόεδρος Τραμπ έχει κατ’επανάληψη τονίσει ότι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» σε όσα θα του επιτρέψει να ερευνήσει, αυτά τα όρια δεν είναι τόσο καθαρά. Σε κάθε περίπτωση, κάποια όρια υπάρχουν, αλλά υπάρχουν και παρακαμπτήριες οδοί. Ο Μιούλερ, λοιπόν, ήταν εκείνος, ο οποίος έδωσε την πληροφορία στο FBI, για διαφορετική έρευνα σε σχέση με τραπεζική απάτη και παραβιάσεις της εκλογικής νομοθεσίας, πως στο γραφείο του Κόεν θα μπορούσαν να βρεθούν ενοχοοποιητικά στοιχεία. Οι ομοσπονδιακοί πράκτορες ενήργησαν σε συνεργασία με το γραφείο του εισαγγελέα της Νότιας Νέας Υόρκης, το οποίο περιγράφεται σταθερά ως ένα από τα πλέον ανεξάρτητα και αυστηρά στην Αμερική. Αυτή τη στιγμή, επικεφαλής βρίσκεται ο Τζέφρι Μπέρμαν, ο οποίος, όμως, έχει αποσυρθεί από την συγκεκριμένη υπόθεση λόγω σύγκρουσης συμφερόντων, καθώς έχει διοριστεί από τον πρόεδρο Τραμπ, στην προκελογική εκστρατεία του οποίου είχε συνεισφέρει οικονομικά. Πρόκειται για τον δεύτερο αξιωματούχο που παραιτείται των ευθυνών του σε πτυχές της υπόθεσης λόγω σύγκρουσης συμφερόντων -είχε προηγηθεί ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης, Τζεφ Σέσιονς.

Χωρίς τον Μπέρμαν και χωρίς τον Σέσιονς, η εξουσιοδότηση της έρευνας προήλθε από τον αμέσως επόμενο στην ιεραρχία. Όπως σχολιάζει το NPR, αυτός ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Ροντ Ρόζενσταϊν. Ο Αμερικανός πρόεδρος έδειξε την οργή του για την έρευνα σε μια σειρά δηλώσεων και tweets, αλλά φαίνεται πως δεν μπορεί να κάνει κάτι. Όσο ασυνήθιστο και αν είναι να χορηγείται ένταλμα για την κατάσχεση επικοινωνιών ενός δικηγόρου με τους πελάτες του, το σχετικό απόρρητο δεν στερείται προϋποθέσεων. Για παράδειγμα, συζητήσεις για μελλοντικά εγκλήματα, καθώς και επικοινωνία του δικηγόρου με τρίτα πρόσωπα για οποιαδήποτε υπόθεση, δεν καλύπτονται από το απόρρητο, το οποίο επιτρέπει μέχρι και την αξιολόγηση στοιχείων, τα οποία προκύπτουν από την έρευνα, ακόμα και αν οι υποθέσεις και οι κατηγορίες που θα μπορούσαν να στοιχειοθετηθούν από αυτά δεν περιλαμβάνονταν στο αρχικό ένταλμα. Ακόμα και αν όλα αυτά δεν ίσχυαν, αξίζει να παρατηρηθεί πως ο ίδιος ο Κόεν παραβίασε το απόρρητο της επικοινωνίας με τον διάσημο πελάτη του, όταν (κατά τους ισχυρισμούς του ιδίου) προχώρησε στην πληρωμή της Κλίφορντ/Ντάνιελς χωρίς να τον ενημερώσει.

Με αυτά το δεδομένα, πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Ρόμπερτ Μιούλερ χρησιμοποίησε την ομάδα εφόδου στο γραφείο του Κόεν ως αυτό που στην Αμερική λέγεται «taint team», δηλαδή ως μια ομάδα που θα μπορούσε να προχωρήσει σε λεπτομερή έρευνα, έχοντας την υποχρέωση να του αποκαλύψει οποιοδήποτε τυχόν ενοχοποιητικό στοιχείο θα ανακάλυπτε. Το κίνητρο για τον Μιούλερ είναι σαφές: Ο Μάικλ Κόεν είναι το άτομο που βρίσκεται εγγύτερα από όλους στον πρόεδρο Τραμπ και τις πλέον αναλυτικές πληροφορίες για την όποια παράνομη δραστηριότητά του. Αν καταφέρει να βρει στοιχεία εναντίον του, μπορεί να τα χρησιμοποιήσει είτε για την δίωξή του, είτε για να διαπραγματευτεί την συνεργασία του με τις διωκτικές Αρχές. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, μια και ο Κόεν μπορεί απλώς να καταδικαστεί και να περιμένει την απονομή χάριτος από τον Αμερικανό πρόεδρο. Το ζήτημα είναι αν οι όποιες αποδείξεις θα επιτρέπουν στον Ντόναλντ Τραμπ να παραμείνει σε αυτό το αξίωμα.

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Στις δύσκολες ώρες που περνάει η διατήρηση της ειρήνης στη Μ. Ανατολή, η σύγκριση δύο φωτογραφιών από διαφορετικές εποχές, αλλά με τον ίδιο πόνο πίσω τους, ας μας προβληματίσει.

Η μία φωτο είναι από το πρόγραμμα εργαστηρίων ραπτικής «Η μητέρα μας Φάτμα» στη δομή φιλοξενίας προσφύγων στη Ριτσώνα, που πρόσφατα εγκαινιάστηκε και σαν είδηση διανεμήθηκε από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και δημοσιεύτηκε και στο ert.gr.

Η άλλη φωτο από το περιοδικό ΑΕΡΑ του 1943 που έχουμε στο προσωπικό μας αρχείο, είναι από Ελληνίδες προσφυγοπούλες της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Μέση Ανατολή. Πλέκουν και αυτές όπως οι γυναίκες από τη Συρία που η φρίκη του πολέμου τις έκανε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να βρεθούν στη Ριτσώνα. Τότε πολλά από τα πλεκτά τους που πήγαιναν για τους στρατευμένους, τα βρήκαν να πουλιούνται στα παζάρια της Μ. Ανατολής.

Στην τρίτη φωτο η Ελευθερία Πορτέλλου – Φράγκου (σύζυγος Νικολάου Φράγκου του Σαράντου) πρόσφυγας πολέμου το 1942 στην Αβησσυνία, από την Ικαρία, που σε συνέντευξή της μας είχε πει ότι αυτή τη ραπτομηχανή που την πήρε στην Αβησσυνία-Αιθιοπία, δούλεψε σαν προσφυγοπούλα και αργότερα έγινε και εργαλείο ζωής στην Ελλάδα.

Τις ώρες που τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν καλό είναι να θυμόμαστε τις συνέπειες των πολέμων σε όποια εποχή και αν έγιναν, μήπως και όλες οι γυναίκες του κόσμου όταν αποφασίσουν να ασχοληθούν με την ραπτική, να έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν μόνο στο σπίτι τους και την πατρίδα τους.

Σχετικές ειδήσεις:

Πρόγραμμα ραπτικής στη δομή φιλοξενίας προσφύγων στη Ριτσώνα

Πρόσφυγας πολέμου το 1942 στην Αβησσυνία – Συνέντευξη της Ελευθερίας Πορτέλλου – Φράγκου

www.ert.gr

Του Πολυδεύκη Παπαδόπουλου

Βουλευτικές εκλογές διεξάγονται στην Ουγγαρία στις 8 Απριλίου, μια βδομάδα μετά το Πάσχα των Καθολικών/Διαμαρτυρομένων. Περίπου έξι εκατομμύρια ψηφοφόροι θα αποφασίσουν για την νέα Ουγγρική Βουλή, σε μια εκλογική αναμέτρηση που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εκτός από τους Ούγγρους, για τις Βρυξέλλες, αλλά για και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Εκπρόσωποι των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις αρκετών άλλων χωρών μελών της Ένωσης θα παρακολουθούν όχι το αν θα κερδίσει ο Βίκτορ Ορμπάν για 4^η φορά τις κοινοβουλευτικές εκλογές της χώρας (τρίτη συνεχόμενη από το 2010 και άλλη μία το 1998), αλλά με ποια διαφορά θα το πετύχει κι αν θα κατορθώσει αυτός και οι σύμμαχοί του να συγκεντρώσουν τα 2/3 των 199 εδρών του κοινοβουλίου. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Ορμπάν θα μπορεί να προχωρήσει σε νέα αλλαγή του συντάγματος, ολοκληρώνοντας τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε το 2011 και οι οποίες επικρίθηκαν έντονα εντός και εκτός, ως υπερβαίνουσες τα όρια για τις θεσμικές ισορροπίες μιας δημοκρατικής ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν λίγες οι φορές που εκπρόσωποι των οργάνων της ΕΕ, αλλά και κυβερνήσεων των χωρών μελών έχουν ασκήσει κριτική για τους χειρισμούς της κυβέρνησης Ορμπάν ειδικά σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής,  ελευθερίας του τύπου, ανεξαρτησίας των δικαστηρίων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και βασικών ελευθεριών των ατόμων. Κι αν κάτι τέτοιο συνεχιστεί και μετά τις εκλογές τότε αυτό σημαίνει περισσότερη αντιπαράθεση  και της επόμενης κυβέρνησης της χώρας με τις Βρυξέλλες.

 

Οι σχέσεις με την ΕΕ και το ενδιαφέρον για άλλα μοντέλα…

Σημαντικό σημείο αντιπαράθεσης στις εκλογές είναι το μεταναστευτικό, αφού η Ουγγαρία βρίσκεται στην καρδιά της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής κρίσης από το 2015.

Ο Βίκτορ Όρμπαν έχει δεχθεί έντονη κριτική από άλλους ευρωπαίους ηγέτες αλλά και από πολιτικούς εντός της Ουγγαρίας για την σκληρή μεταναστευτική πολιτική του και για  δηλώσεις, που μερικές φορές έχουν κριθεί έως και ρατσιστικές.  Ωστόσο, ο Ορμπάν δεν έχει πτοηθεί και αντιστρέφει τις κριτικές, δηλώνοντας πως ο «στρεβλός φιλελευθερισμός» στα πολιτικά και οικονομικά θέματα της ΕΕ και οι «θεωρίες» για τη σημασία της πολυπολιτισμικότητας και των ανοικτών συνόρων στα ζητήματα της μετανάστευσης θέτουν σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τις αξίες τους… Ο ίδιος δεν έχει κρύψει την συμπάθεια του σε καθεστώτα όπως του Πούτιν και του Ερντογάν, και όπως προαναφέρεται, θεωρεί πως το μοντέλο της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας πάσχει σε πολλά σημεία.

Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι, μεταξύ των άλλων, επιρρίπτει τις ευθύνες για το «πρόβλημα» της παράνομης μετανάστευσης στην χώρα  του στον γεννημένο στην Ουγγαρία δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος. Ο Ορμπάν τον κατηγορεί ότι χρηματοδοτεί ΜΚΟ που προωθούν τις αντιλήψεις των ανοιχτών συνόρων για όλους. Και ως ένα μέτρο αντίδρασης έχει επιβάλει φορολογία 25% για τις ξένες δωρεές που γίνονται προς ΜΚΟ  της Ουγγαρίας, ενώ επιδιώκει να συρρικνώσει το «Κεντρικό Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης», ένα ιδιωτικό ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης που ίδρυσε ο Σόρος και το οποίο θεωρεί «όργανο προπαγάνδας».

 

Το προεκλογικό σκηνικό

Όπως προαναφέρεται, το κόμμα Fidesz του Όρμπαν αναμένεται ότι θα είναι και πάλι ο νικητής, με δεύτερη δύναμη, το πιθανότερο, το ακροδεξιό Jobbik και τρίτους τους Σοσιαλιστές.

Το Fidesz (που σημαίνει Ουγγρική Ένωση Πολιτών) είναι το συντηρητικό εθνικιστικό δεξιό κόμμα της χώρας, το οποίο σε συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες (KDNP) βρίσκεται διαρκώς στην κυβέρνηση από το 2010. Ο 54χρονος σήμερα, Ορμπάν είχε βοηθήσει μαζί με άλλους στην ίδρυση του κόμματος Fidesz το 1988 και ανέβηκε στην εξουσία ως πρωθυπουργός το 1998 μέχρι το 2002, ενώ εκλέχθηκε και πάλι πρωθυπουργός το 2010 μέχρι σήμερα.

Η νίκη του Fidesz θεωρείται δεδομένη, καθώς έχει ένα μεγάλο προβάδισμα έναντι των αντιπάλων του. Όμως δεν είναι σίγουρο, ακόμη, ότι θα καταφέρει να πάρει μόνο του την αυτοδυναμία στην Βουλή, αλλά και μαζί με τους συμμάχους τους να ανακτήσει την πλειοψηφία των δύο τρίτων, η οποία απαιτείται για να κάνει συνταγματικές αλλαγές. Μετά από ορισμένες αποχωρήσεις και διακοπή πολιτικών συνεργασιών, ο Βίκτορ Ορμπάν έχασε αυτή τη λεγόμενη «υπερ-πλειοψηφία» το 2015. Για να το καταφέρει, μάλιστα, ο Ορμπαν κάνει εκστρατεία πέρα από τα σύνορα, απευθυνόμενος στους Ούγγρους που ζουν στις γύρω χώρες και έχουν πολιτικά δικαιώματα στην Ουγγαρία.

Το κόμμα που εμφανίζεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις είναι το Jobbik, που σημαίνει «Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία». Πρόκειται για το εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα της χώρας, με αρκετούς νεοναζί και αντισημιτικούς στους κόλπους του. Στις τελευταίες εκλογές είχε κερδίσει ένα αρκετά υψηλό ποσοστό της τάξης του 20%. Ηγέτης του κόμματος είναι ο Γκάμπορ Βόνα, ο οποίος περιγράφει τον εαυτό του ως σκληρό πατριώτη, ενώ τώρα, σύμφωνα με αναλυτές, προσπαθεί να εμφανίσει τον εαυτό του ως πιο μοντέρνο, προσπαθώντας να κερδίσει ψήφους από τους κεντρώους ψηφοφόρους. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αποτελεί τον μεγαλύτερο αντίπαλο του Fidesz, με αποτέλεσμα ορισμένες αντιπολιτευόμενες ομάδες, που αγωνίζονται να απομακρύνουν τον Ορμπάν από την εξουσία, να φτάνουν να υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να συνεργαστούν ακόμη και μαζί του.

Τρίτοι στις προβλέψεις έρχονται οι Ούγγροι Σοσιαλιστές, που ονομάζονται «Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα» (MSZP). Αποτελούν κατά πολύ συνέχεια του Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, που κυβερνούσε τη χώρα κατά διάρκεια του κομμουνισμού. Ωστόσο και μετά το 1989 το ΜSZP αποτέλεσε βασική δύναμη των περισσότερων  μετακομμουνιστικών κυβερνήσεων της Ουγγαρίας, έως το 2008-2009, όταν κατέρρευσε μαζί με την ουγγρική οικονομία και έφτασε σε μονοψήφια ποσοστά. Σήμερα είναι στον ίδιο χώρο με το κεντρώο κόμμα φιλελευθέρων, Parbeszed και πιστεύεται ότι η δύναμη του θα κινηθεί περίπου στο 15%.

Ακόμη, ελπίδες για εκλογή βουλευτών στο νέο κοινοβούλιο έχει και το σχήμα «Η Πολιτική Μπορεί να είναι Διαφορετική» (LMP). Είναι το κόμμα των Πρασίνων στην Ουγγαρία, η εκστρατεία του οποίου κινείται κυρίως σε θέματα περιβαλλοντικής προστασίας, καθώς και σε μεταρρυθμίσεις που αφορούν το πολιτικό σύστημα και την καταπολέμηση της διαφθοράς. Στο τελευταίο κοινοβούλιο είχε έξι έδρες από τις 199.

Να σημειωθεί ότι μέχρι τις εκλογές του 2010 το ουγγρικό κοινοβούλιο απαρτιζόταν από 386 βουλευτές, αλλά από τις προηγούμενες εκλογές του 2014 ο αριθμός μειώθηκε στους 199, ως συνέπεια των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων του 2011.

 

H ιδιαίτερη πολιτική προϊστορία της Ουγγαρίας

H νεότερη ιστορία της Ουγγαρίας θεωρείται πως ξεκινά το 1867, όταν η χώρα ανακηρύσσεται ισότιμος εταίρος στα πλαίσια της Αυστρουγγαρικής Αυτοκρατορίας. Ανεξάρτητα πόσο αυτή η σχέση ήταν πραγματική ή συμβολική, η Ουγγαρία ακολουθεί την Αυστρουγγαρική Αυτοκρατορία στη συμμετοχή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην ήττα. Η αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας γεννά, μεταξύ άλλων, την Ουγγρική Δημοκρατία το 1918. Το ιδιαίτερο, όμως, ιστορικό δεδομένο είναι ότι το 1919, και για περίπου ένα χρόνο, η Ουγγαρία μετατρέπεται, στο δεύτερο ευρωπαϊκό κράτος με κομμουνιστικό καθεστώς, πέραν της ΕΣΣΔ, υπό τον Μπέλα Κουν. Ωστόσο, η άρτι κομμουνιστική Ουγγαρία έρχεται σε σύγκρουση ταυτόχρονα με την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία. Στρατεύματα της τελευταίας καταλαμβάνουν τη Βουδαπέστη, ανατρέπουν τους κομμουνιστές και εγκαθιστούν στην κυβέρνηση τον ναύαρχο επί Αυστρουγγαρικής Αυτοκρατορίας Μίκλος Χόρτι.

Η Συνθήκη του Τριανόν του 1920, που ακολουθεί, συρρικνώνει την Ουγγαρία περίπου στο ½ των ιστορικών της εδαφών και αφήνει τα 2/3 των ουγγρικής καταγωγής κατοίκων εκτός εθνικής επικράτειας, καθώς οι περιοχές που ζούσαν απετέλεσαν εδάφη της Τσεχοσλοβακίας, Γιουγκοσλαβίας και Ρουμανίας. Η Ουγγαρία, με ένα έντονο αίσθημα εθνικού ακρωτηριασμού και υπό τη διακυβέρνηση αυταρχικών κυβερνήσεων, οδηγείται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της χιτλερικής Γερμανίας. Μεγάλο μέρος των στρατευμάτων που μετείχαν στην εισβολή των Ναζί ήταν ουγγρικά και τα οποία έχασαν στις ρωσικές στέπες τους περισσότερους άνδρες τους. Το 1944 η Ουγγαρία κηρύσσει συνθηκολόγηση με τους συμμάχους, για να  υποστεί με τη σειρά της εισβολή των Ναζί. Τον ένα χρόνο που η Ουγγαρία έμεινε κατειλημμένη, οι Γερμανοί Ναζί έστειλαν εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους και Τσιγγάνους κατοίκους της στα στρατόπεδα του θανάτου.

Μετά τη λήξη του πολέμου στην Ουγγαρία εισέρχονται τα σοβιετικά στρατεύματα, με τη βοήθεια των οποίων οι Ούγγροι κομμουνιστές καταλαμβάνουν την εξουσία οριστικά το 1947. Ωστόσο, η εξέγερση της Βουδαπέστης τον Οκτώβριο του 1956 είναι η πρώτη μεγάλη αντίδραση στην Α. Ευρώπη εναντίον ενός τέτοιου καθεστώτος, καθώς και της σοβιετικής παρουσίας. Η εξέγερση διαρκεί μερικές εβδομάδες και προς στιγμήν, το Νοέμβριο, εγκαθίσταται μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, υπό τον Ιμρε Νάγκι, έναν μετριοπαθή και δημοφιλή κομμουνιστή πολιτικό, που ήταν πρωθυπουργός την περίοδο 1953-1955. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται, ο σοβιετικός στρατός επεμβαίνει και παραδίδει την εξουσία στην σκληρή πτέρυγα του ΚΚΟ, υπό τον Γιάνος Καντάρ. Ο Νάγκι και η ηγεσία του κινήματος της Βουδαπέστης συλλαμβάνονται, περνούν από δίκη, καταδικάζονται σε θάνατο και εκτελούνται, ο δε Καντάρ μένει στη θέση του Γ.Γ. του ΚΚΟ έως το 1988.

Ωστόσο, ο Γιάνος Καντάρ είναι εκείνος που, μετά το 1968 και την Άνοιξη της Πράγας, αρχίζει να μετατρέπει την Ουγγαρία στην πρώτη χώρα της ΚΟΜΕΚΟΝ με στοιχεία ελεύθερης οικονομίας. Η δεύτερη πρωτιά της Ουγγαρίας έρχεται τον Μάιο του 1989,  όταν γίνεται η πρώτη χώρα του Συμφώνου της Βαρσοβίας που ανοίγει τα σύνορά της με την Αυστρία για να περάσουν χιλιάδες πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας που είχαν εισρεύσει, προσπαθώντας να περάσουν στη Δύση.  Και τελικά το άνοιγμα αυτό αποβαίνει καθοριστικό για την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, αλλά και όλου του Ανατολικού Μπλοκ μέσα σε μερικούς μήνες…

 

www.ert.gr

της ανταποκρίτριάς μας στις ΗΠΑ Λένας Αργύρη

Πήγα και εγώ στην «διαδήλωση κατά των όπλων» στο κέντρο της Ουάσιγκτον, μόνο και μόνο για να είμαι ένας αριθμός παραπάνω. Για την ακρίβεια τρεις αριθμοί, διότι πήγα με τις κόρες μου. Είχαν, από μέρες, δώσει ραντεβού με όλους τους φίλους τους εκεί, μέσα στο κρύο.

Ξέρουν τα παιδιά εδώ στην Αμερική, ότι η ασφάλεια τους μέσα στις τάξεις δεν είναι δεδομένη, ούτε αυτονόητη. Θέλει κόπο, πείσμα και δουλειά πολύ για να κατακτηθεί. Έχω μάλιστα μια δυσάρεστη υποψία, οτι δεν θα κατακτηθεί ποτέ. Αλλά αυτό προτίμησα να μην τους πω.

Απέφυγα να τους πω επίσης, ότι αυτό το οποίο διεκδικούμε δεν είναι η καθολική απαγόρευση των όπλων. Αυτό νόμιζαν. Η αλήθεια είναι άλλη. Και είναι σοκαριστική. Διαδηλώσαμε για να απαγορευθεί η πώληση ημιαυτόματων τουφεκιών σε 18χρονους και να ανέβει το όριο ηλικίας στα 21 χρόνια.

Με απλά λόγια, διαδηλώσαμε τόσο μαχητικά, για να περιορίσουμε ελαφρώς τις επιλογές που θα έχει ένας έφηβος, όταν αποφασίσει να κάνει statement θανάτου, στο επόμενο σχολείο. Διαδηλώσαμε για να γίνονται καλύτεροι έλεγχοι, στο ιστορικό όσων θέλουν να αγοράσουν όπλο. Διαδηλώσαμε για να μην μπορούν οι ψυχικά ασθενείς να αγοράζουν όπλο.

Σε αυτό το τρίπτυχο περίπου, περιορίζονται τα αιτήματα μας, γιατί πάνω από όλα είμαστε κοινωνία ρεαλιστών και απεχθανόμαστε τις υπερβολές. Για πολλούς, αυτά τα αιτήματα είναι καλοδεχούμενα. Για άλλους, τόσο επαναστατικά που αν ικανοποιηθούν θα καταλύσουν ένα ένα τα δικαιώματα μας. Για όλους τους υπόλοιπους, απλώς παρωδία.

Το μόνο που χρειάστηκε να διευκρινήσω στα παιδιά, έτσι για να έχουν στο μυαλό τους την μεγάλη εικόνα, είναι οτι σε άλλες χώρες όπως π.χ στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν οπλοφορούν. Και τα παιδιά στα σχολεία δεν σκοτώνονται μέσα στις τάξεις τους. Με αντιμετώπισαν με δυσπιστία, σχεδόν δεν με πίστεψαν.

Οχτώ και δέκα χρονών οι μικρές, έγραψαν με κέφι από το προηγούμενο βράδυ τα πανό που θα κρατούσαν. «Δεν θέλω το σχολείο μου να γίνει Parkland» έγραψε η μεγάλη, «είμαστε παιδιά και θέλουμε να μεγαλώσουμε» έγραψε η μικρή, «δεν θέλω η δασκάλα μου να οπλοφορεί» έγραψε μια φίλη τους, «ήταν 6 χρονών τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Sandy Hook, σαν εμένα» έγραψε ένα άλλο. Σκόρπιες φράσεις σε πανό πολύχρωμα, που και που ανορθόγραφα. Δηλαδή παιδικά. Χωρίς δράματα και υπερβολές. Χωρίς δεύτερες αναγνώσεις και βαθύτερα νοήματα.

Και έτσι απλά χωρίς κραυγές και φανατισμούς, βρεθήκαμε και εμείς μέσα στο πλήθος. Τρεις ακόμη αριθμοί ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους, 62 αμερικανικών πόλεων. Όσο πιο πολύ βαδίζαμε, τόσο πιο πολύ νιώθαμε ότι όλα είναι δυνατά. Η ισχύς των όπλων για πρώτη φορά, δεν φαινόταν ικανή να μας τρομάξει. Ηταν η πρώτη φορά άλλωστε, που γινόταν κάτι τόσο σαρωτικό στην Αμερική. Δεν μπορεί, θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Όμως όχι, όλο αυτό ήταν φευγαλέο.

Γιατί, επανήλθαμε γρήγορα στην αμερικανική πραγματικότητα, από τις φωνές των φανατικών της δεύτερης τροπολογίας, που μας υπενθύμησαν ποιο είναι το πραγματικό αφεντικό. Οι «κακοί» όπως τους χαρακτήρισαν οι κόρες μου, είχαν από νωρίς πάρει θέση κατά μήκος της πορείας. «Και τι γνωρίζετε εσείς σε αυτή την ηλικία, που θέλετε να καταργήσετε το δικαίωμα μας να οπλοφορούμε;» ούρλιαζαν στα οχτάχρονα, με θυμό πραγματικό.

Και αυτά σαστισμένα, απλώς παρατηρούσαν προσεχτικά, τους εκφραστές ενός πανίσχυρου συστήματος σε πανικό. Οι «πραγματικοί πατριώτες της πατρίδας» όπως αυτοαποκαλούνται, σε

κατάσταση υστερίας, μπροστά σε πιτσιρίκια με ανορθόγραφα πανό. Η αναχρονιστική και ξεπερασμένη Αμερική της υπερσυντήρησης και των αγκυλώσεων, απέναντι στην Αμερική που θέλει να προσαρμοστεί, να αλλάξει, να απεξαρτηθεί, να απωθήσει τον φόβο. Δεν ήταν μια εύκολη συνάντηση.

Τελικά η πορεία ολοκληρώθηκε χωρίς άλλα απρόοπτα. Τα παιδιά χοροπηδώντας σε ομάδες και έχοντας ξεχάσει κιόλας τους «κακούς», γύρισαν σπίτια τους. Συνεπαρμένα. Είτε γιατί νόμιζαν οτι κάτι πέτυχαν, είτε γιατί επιτέλους θα επέστρεφαν στα παιχνίδια τους.

Έκτοτε πέρασαν ημέρες πολλές και το πλήθος σκόρπισε, η συζήτηση ατόνισε, το μήνυμα ξεθώριασε, τα δάκρυα για τους μαθητές του Parkland σχεδόν στέγνωσαν. Όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Γνώριμο και ανιαρό pattern αντίδρασης της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία πρόσφερε απλόχερα και ειλικρινά αυτό που μπορούσε. Μα μετά σιώπησε ξανά. Περιμένοντας χωρίς να το πολυκαταλαβαίνει, την επόμενη συγκυρία αίματος για να ενεργοποιηθεί και πάλι. Σαν φαύλος κύκλος θανάτου. Αρκεί να είναι μακριά μας.

Με ρωτήσαν οι κόρες μου προχθές απλουστευτικά, αν τελικά «καταργηθήκανε τα όπλα στην Αμερική». Τους είπα «όχι». Με ξαναρώτησαν επίμονα «αν δηλαδή νίκησαν εκείνοι οι κακοί». Τους είπα κουρασμένα ότι «δεν είναι πόλεμος για να υπάρχει νικητής και ηττημένος». Και κάπως έτσι απότομα, έκοψα την συζήτηση. Γιατί μέσα μου ήξερα και πόλεμος πως είναι και ποιος είναι ο χαμένος. Αλλα σε τι εξυπηρετεί να γνωρίζουν όλη την αλήθεια, τόσο μικρά που είναι;

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Έναν πενταετή κύκλο σημαντικής προσφοράς και δράσης ολοκλήρωσε το Δίκτυο Αλληλεγγύης Καισαριανής, που ανακοίνωσε τη διακοπή της λειτουργίας του.

Είχαμε αναφερθεί στη δράση του με σχετική ανάρτηση στο ert.gr: To ert.gr παρουσιάζει το Δίκτυο Αλληλεγγύης Καισαριανής

Αν και πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που λειτουργούν συλλογικά, αλληλέγγυα και δημιουργικά, δεν χάνονται, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος για αποχαιρετισμούς, επισυνάπτουμε την ανακοίνωση του Δικτύου για το σταμάτημα της δράσης του.

Το Δίκτυο Αλληλεγγύης Καισαριανής δημιουργήθηκε το 2012 με σκοπό να αναδείξει, να ευαισθητοποιήσει και να παλέψει τα σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις.

Στα 5 χρόνια λειτουργίας του ανέπτυξε δράσεις που αφορούσαν:

· Ενίσχυση ευάλωτων ομάδων με τρόφιμα

· Συλλογή φαρμάκων με τα οποία ενισχύσαμε το Κοινωνικό φαρμακείο του Βύρωνα, το κοινωνικό φαρμακείο Αθήνας και τελευταία το κοινωνικό φαρμακείο του Δήμου Καισαριανής

· Μαθήματα σε μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών

· Ενίσχυση συνεργατικών εγχειρημάτων (ΒΙΟΜΕ)

· Συμπαράσταση σε απολυμένους εργαζόμενους

· Ενημερώσεις για τους πλειστηριασμούς της Λαϊκής Κατοικίας και παράδοση ψηφίσματος στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας

· Πολιτιστικές εκδηλώσεις με ιδιαίτερη έμφαση στο Βιβλίο και ειδική αυτοέκδοση με διηγήματα και ποιήματα με θέμα την Αλληλεγγύη το οποίο συνέγραψαν λογοτέχνες της Καισαριανής και όχι μόνο

· Παραχώρηση του χώρου για λογοτεχνικές βραδιές στους συμπολίτες μας

· Συνεργασία με τα σχολεία της πόλης μας, την κοινωνική υπηρεσία του Δήμου μας καθώς και το Κέντρο υγείας του παιδιού

· Συμμετοχή σε ημερίδες και διημερίδες με Θέμα την αλληλεγγύη όπως και συνεργασίες με άλλα δίκτυα αλληλεγγύης

· Διοργάνωση χαριστικών και ανταλλακτικών παζαριών

· Συμμετοχή σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ

· Υλική και ηθική συμπαράσταση προς τους πρόσφυγες (συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, παρουσία ανθρώπινου δυναμικού στους καταυλισμούς)

Όταν δημιουργήσαμε το Δίκτυο Αλληλεγγύης Καισαριανής ελπίζαμε να μην υπάρχει ανάγκη μακροημέρευσης του κάτω από αυτές τις συνθήκες, αλλά γιατί θέσαμε ως στόχο το να είμαστε μαζί, γιατί ΜΑΖΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.

Σήμερα 5 χρόνια μετά με μεγάλη λύπη διακόπτουμε την λειτουργία του όχι γιατί δεν συντρέχουν οι ίδιες ανάγκες που το δημιούργησαν αλλά, από επιλογή, γιατί, παρά την αμφίδρομη σχέση που δημιουργήθηκε, αυτή η αμφίδρομη σχέση δεν ήταν τόσο ισχυρή ώστε να μην μας καταγράφει και εμάς στη λογική της ανάθεσης που καλλιεργούν ψηφοθηρικά δίκτυα, αδιαφανείς Μ.Κ.Ο και τηλεοπτικοί σταθμοί που έχουν σαν αποτέλεσμα την αδράνεια της κοινωνίας να διεκδικήσει και να παλέψει μέσα από αυτοοργάνωση για τα αυτονόητα: το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, την εργασία, τον πολιτισμό.

Θέλοντας να ευχαριστήσουμε όλους όσους μας στήριξαν αυτά τα χρόνια, επισημαίνουμε πως από αυτή την αμφίδρομη σχέση βγήκαμε όλοι πλουσιότεροι σε αισθήματα και προβληματισμό όπως και ανοιχτοί σε καλέσματα που θα κάνουν την δράση του κάθε ενός από εμάς πιο δημιουργική και αποτελεσματική για μια δικαιότερη κοινωνία.

Σας ευχόμαστε από καρδιάς Καλή Ανάσταση!

www.ert.gr

Της Ευδοξίας Λυμπέρη ανταποκρίτριας της ΕΡΤ στο Λονδίνο

Την περασμένη Τετάρτη ο Guardian στην σελίδα του για τα πακέτα διακοπών και σε ένα εξειδικευμένο είδος, αυτό που ονομάζει “πολιτκές διακοπές” προσέφερε ένα πακέτο 7 διανυκτερεύσεων στην Ελλάδα αξίας 2,500 στερλινών με τίτλο “Η Ελλάδα και το ευρώ”.

Το πακέτο περιείχε ξεναγήσεις στη Σάμο και στη δοκιμαζόμενη τοπική κοινωνία από το κύμα προσφύγων και την οικονομική κρίση. Κατόπιν, μετάβαση στην Αθήνα και τον Πειραιά όπου και εκεί θα συνεχιζόταν το ταξίδι καιν η ενημέρωση από φορείς και παθόντες, στον τρόπο ζωής των προσφύγων και των δοκιμαζόμενων από την κρίση Ελλήνων. Στο ταξίδι θα συμμετείχε και η ανταποκρίτρια του Γκάρντιαν στην Αθήνα, Ελένα Σμιθ.

Η δημοσίευση, όπως είναι εύλογο προκάλεσε έκρηξη αντιδράσεων, αρχικά στο τουίτερ με λόγια όπως “ντροπή στον Γκάρντιαν”, και κατόπιν παντού σε κοινωνικά και ενημερωτικά δίκτυα. Το “τουριστικό πακέτο” κατέβηκε από την ιστοσελίδα λίγο αργότερα και το γραφείο τύπου του ομίλου εξέδωσε απολογητική ανακοίνωση. Το θέμα όμως δεν έμεινε εκεί.

Shame on you @guardian and @HelenaSmithGDN. You came up with the most disgusting, depreciating way to promote your so-called ‘investigative’ journalism. People have suffered immensely in #Greece and you try to benefit from that? You better place a paywall. pic.twitter.com/IueqyAdZp9

— Dim Rapidis (@rapidis) March 28, 2018

Ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης Δημήτρης Τζανακόπουλος έστειλε επιστολή την Πέμπτη στον όμιλο Γκάρντιαν καταδικάζοντας την ανάρτηση και γράφοντας ότι με αποστροφή και σοκ διάβασε την εν λόγω ταξιδιωτική διαφήμιση που την χαρακτήρισε προσβλητική και μειωτική.

Η επιστολή του Κυβερνητικού Εκπροσώπου

«Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τη διαφημιστική καταχώρηση για διακοπές στην Ελλάδα με τίτλο ‘Η Ελλάδα και το Ευρώ’ στο ταξιδιωτικό ένθετο της εφημερίδας σας», αναφέρει στην επιστολή του ο κ.Τζανακόπουλος.

«Το ενδιαφέρον μου γρήγορα μετατράπηκε σε σοκ και αποστροφή όταν κατάλαβα ότι το πακέτο διακοπών που διαφημίζετε είναι σχεδιασμένο ‘αποκλειστικά για τους αναγνώστες του Guardian’ έτσι ώστε να εμπεδώσουν τα ‘συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν για την υπόλοιπη Ευρώπη’ από την Ελληνική κρίση, ενώ παράλληλα θα επισκέπτονται νησιά και θα λαμβάνουν μέρος σε γευσιγνωστικές εκδρομές σε αμπελώνες», συνεχίζει ο κ.Τζανακόπουλος.

«Είναι απαξιωτικό μια εφημερίδα εγνωσμένου κύρους όπως η δική σας να καταφεύγει σε τακτικές που μόνο ως νεοαποικιοκρατικές μπορούν να χαρακτηριστούν», τονίζει μάλιστα επισημαίνοντας: «Ο Ελληνικός λαός, που έχει κάνει τεράστιες θυσίες τα χρόνια της κρίσης, αντιμετωπίζεται από την εφημερίδα σας ως έκθεμα σε μουσείο προς τέρψιν των πλέον εύπορων από τους αναγνώστες σας (σημειώνω ότι το διαφημιζόμενο πακέτο κοστολογείται στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 2,500 Στερλινών ανά άτομο). Οι αναγνώστες σας θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τον αγώνα των φτωχών Ελλήνων και να γίνουν μάρτυρες της προσπάθειάς τους για ανάκαμψη.”

«Το γεγονός ότι η διαφήμισή σας χρησιμοποιεί συγκαταβατικές και συγκεκαλυμμένα μειωτικές εκφράσεις για τους Έλληνες («Οι Έλληνες έχουν παραμείνει ανθεκτικοί») καθιστά το περιεχόμενό της ακόμη πιο αποκρουστικό, καθώς αποσκοπεί να καλύψει κάτι που ουσιαστικά είναι μία προσβλητική δραστηριότητα.»

Και ο κ.Τζανακόπουλος κλείνει την επιστολή του, τονίζοντας: «Ο Guardian έχει μεγάλη παράδοση στην ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Θα πρέπει να προφυλάξετε αυτήν την παράδοση αντί να τη στιγματίζετε με τέτοιου είδους ατυχώς σχεδιασμένες εμπορικές δραστηριότητες. Ο αγώνας του ελληνικού λαού αξίζει του σεβασμού σας και μόνο. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις.”

Σε επικοινωνία μας με το γραφείο τύπου του Γκάρντιαν μας εστάλη σημερινή (Παρασκευή 30 Μαρτίου) ανακοίνωση όπου απολογούνται ακόμη μία φορά για το ατόπημα ουσιαστικά που διέπραξε ο όμιλος.

Ανακοίνωση Guardian

“Ο Guardian συνεργαζόταν με τις Πολιτικές Περιηγήσεις, σε ένα δοκιμαστικό πόνημα, το οποίο περιελάμβανε ένα ταξίδι στην Ελλάδα για ανθρώπους που ήθελαν να κατανοήσουν βαθύτερα το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο της χώρας. Ακυρώσαμε τώρα αυτό το έργο και ζητούμε συγγνώμη για το αδίκημα που προκλήθηκε. Ο Guardian παραμένει αφοσιωμένος στην ανεξάρτητη αναφορά μας στην Ελλάδα και πάντα θα είναι.

Αυτή ήταν μια πρωτοβουλία υπό την ηγεσία μιας εμπορικής ομάδας και όχι από τους δημοσιογράφους μας. Η Έλενα Σμιθ, ανταποκρίτρια της Guardian στην Ελλάδα, συμφώνησε να μιλήσει αλλά δεν είχε καμία συμμετοχή στην οργάνωση, την καθοδήγηση ή την προώθηση του ταξιδιού.”

www.ert.gr