Κατηγορία: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

του Νάσου Μπράτσου

Μερικούς μήνες πριν την πύρινη λαίλαπα στο Μάτι, είχαμε περπατήσει σε τμήματα της παλιάς λεωφόρου Μαραθώνος, εκεί που σήμερα λίγοι ξέρουν ότι κάποτε ήταν δρόμος με ιστορική αξία.

Χωρίς να θέλουμε να συνδέσουμε την εικόνα που είδαμε με τις βασικές αιτίες εξέλιξης και συνεπειών της φονικής πυρκαγιάς, η μετατροπή τμημάτων του οδικού δικτύου σε άτυπες χωματερές, είναι ενέργεια επιβαρυντική στις προσπάθειες πυρόσβεσης, όταν στα σημεία αυτά χρειαστεί κάτι τέτοιο.

Μεταξύ λοιπόν των ενεργειών που γίνονται αυτή την περίοδο, η αντιμετώπιση και του φαινομένου των άτυπων χωματερών, πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Βρεθήκαμε την άνοιξη του 2018 στη διασταύρωση της Ραφήνας και οδηγός μας ήταν ο Δημήτρης Μακρής που υπηρέτησε την περιοχή από πολλές θέσεις, μεταξύ αυτών και μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Oι φωτογραφίες είναι από τμήματα του δρόμου, κοντά στη διασταύρωση της Ραφήνας.

Σχετικές ειδήσεις:

Αγώνας για ανάδειξη των τμημάτων της παλαιάς Λ. Μαραθώνος (φωτορεπορτάζ)

Λεωφόρος Mαραθώνος: Ανοιχτό το δίλημμα «σκουπιδότοπος ή ανάδειξη»

www.ert.gr

Λιγότερες από 100 μέρες απομένουν μέχρι τις αμερικανικές εκλογές για το Κογκρέσο, και ο Λευκός Οίκος αποφάσισε πριν λίγες ημέρες να καλέσει τους επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών στην ενημέρωση των συντακτών, για να τους διαβεβαιώσουν πως οι υπηρεσίες τους αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα την ασφάλεια των εκλογών, και παρακολουθούν με προσοχή της κινήσεις της Ρωσίας. Η ιδέα ήταν καλή -ποιος θα μπορούσε να είναι περισσότερο πειστικός, και κατάλληλος να καθησυχάσει τη χώρα πως όχι μόνο οι εκλογές θα είναι αδιάβλητες, αλλά και πως οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιστέκονται σε κάθε εξωτερική πολιτική απειλή; Αλλά, όπως πολλές καλές ιδέες, έτσι κι αυτή δεν υλοποιήθηκε ακριβώς όπως αναμενόταν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το κλίμα χάλασε ο ίδιος ο διευθυντής των Υπηρεσιών Πληροφοριών των Η.Π.Α., Νταν Κόουτς, ο οποίος δέχθηκε μια ερώτηση σχετικά με την συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στο Ελσίνκι, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος είχε φανεί να προτιμά την ρωσική εκδοχή των γεγονότων των προεδρικών εκλογών που τον ανέδειξαν στο αξίωμά του. «Δεν είμαι σε θέση ούτε να καταλάβω πλήρως, ούτε να μιλήσω για ό,τι έγινε στο Ελσίνκι,» απάντησε ο Κόουτς, ο οποίος, όπως εύστοχα σχολιάζει και η Washington Post, είναι ex officio ίσως ο μόνος άνθρωπος που ακόμα και αν δεν μπορεί να μιλήσει για ό,τι έγινε, πρέπει να το έχει καταλάβει.

Το σχόλιο του Κόουτς δεν είναι τελείως ασυνήθιστο, μια και ο πρώην γερουσιαστής έχει αρκετές φορές εκφράσει την αντίθεσή του με το πώς ακριβώς οργανώθηκε η συνάντηση των δύο προέδρων και η συζήτηση των θεμάτων που βρίσκονται στην ατζέντα τους. Παρ’ όλα αυτά, προκαλεί εντύπωση η απόφασή του να τονίσει την απόσταση που φαίνεται να τον χωρίζει από ορισμένες αποφάσεις του Αμερικανού προέδρου στο πεδίο των σχέσεων της χώρας με την Ρωσία, ειδικά σε μια συνέντευξη Τύπου, η οποία στην πραγματικότητα βασίζεται στην παραδοχή πως αυτή η χώρα έχει θέσει στο στόχαστρό της τις αμερικανικές εκλογές. Τόσο ο Κόουτς, όσο και οι άλλοι πέντε αξιωματούχοι ασφαλείας, οι οποίοι βρέθηκαν στον Λευκό Οίκο, τόνισαν πως το επίπεδο δραστηριότητας των ρωσικών προσπαθειών ανάμειξης στις αμερικανικές εκλογές δεν συγκρίνεται με εκείνο που διαπίστωσαν στις προεδρικές εκλογές του 2016, σχολιάζοντας, όμως, πως μόνο μια σοβαρότερη κυβερνοεπίθεση βρίσκεται «μόνο ένα κλικ του πληκτρολογίου μακριά.» Μάλιστα, σύμφωνα και με το Bloomberg, ο διευθυντής του FBI, Κρίστοφερ Ρέι, υποστήριξε πως Ρώσοι και άλλοι προσπαθούν επιπλέον να περιορίσουν τη συμμετοχή των ψηφοφόρων στις εκλογές και να χρηματοδοτήσουν προεκλογικές εκστρατείες. Σχολιάζοντας τη σχετική δραστηριότητα, και οι δύο άνδρες προσπάθησαν να διευρύνουν τη συζήτηση, με τον Κόουτς να τονίζει πως οι Ρώσοι αναζητούν κάθε είδους ευκαιρία που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν, ανεξαρτήτως του κόμματος που μπορεί να κερδίσει πόντους από την ανάμειξή τους, και με τον Ρέι να προειδοποιεί για μια εχθρική πράξη υπονόμευσης της χώρας, η οποία δεν περιορίζεται σε προεκλογικές περιόδους. Σε αυτό το πλαίσιο, επανέρχονται και εντείνονται οι ενστάσεις σχετικά με τις επαφές Τραμπ-Πούτιν, οι οποίες φαίνεται να βρίσκονται σε τελείως διαφορετικό κλίμα.

Τόσο οι Δημοκρατικοί, οι οποίοι επέκριναν την συνέντευξη Τύπου των αξιματούχων πληροφοριών, όσο και οι Ρεπουμπλικανοί, είχαν αντιδράσει έντονα στην συνάντηση των δύο προέδρων στο Ελσίνκι, και ακόμα περισσότερο στην συμπεριφορά του Αμερικανού προέδρου και στα σχόλιά του κατά την ενημέρωση των συντακτών. Πλέον, μετά από αρκετές ημέρες, παρόμοιες αντιδράσεις, αν και λιγότερο διακομματικές, επισημαίνουν πως η αμερικανική κυβέρνηση δεν έχει προσφέρει καμία πληροφόρηση ως προς το τι συζητήθηκε και τι συμφωνήθηκε ανάμεσα στους δύο ηγέτες. «Χαίρομαι που ο Λευκός Οίκος έκανε επιτέλους κάτι για την ασφάλεια των εκλογών -ακόμη και αν αυτό ήταν μια απλή συνέντευξη Τύπου. Μακάρι μόνο αυτό να υποστηριζόταν από οτιδήποτε είπε ή έκανε ο πρόεδρος (Τραμπ) στη Ρωσία,» σχολίασε εκ των Δημοκρατικών γερουσιαστών ο Μαρκ Γουόρνερ. Δεν είναι μόνο ο Νταν Κόουτς, λοιπόν, ο οποίος δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας. Από το Ιστιτούτο Brookings, ο Στίβεν Πάιφερ, με 27 χρόνια εμπειρίας ως διπλωμάτης, τόνιζε προσφάτως σε άρθρο του πως η απουσία ενημέρωσης από την αμερικανική κυβέρνηση μεγεθύνεται από τον ρωσικό ενθουσιασμό για την συνάντηση, όπως τον μετέφερε ο Σεργκέι Λαβρόφ, και από τους ισχυρισμούς πως οι δύο ηγέτες προχώρησαν σε σημαντικές συμφωνίες, όπως τόνισε το ρωσικό υπουργείο Αμύνης και ο πρέσβης της χώρας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προφανώς, η σύναψη συμφωνιών σε ανώτατο επίπεδο δεν είναι ούτε ασυνήθιστη, ούτε ύποπτη, και ο Πάιφερ προσφέρει κάποια παραδείγματα των καλύτερων πιθανών συμφωνιών ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βλάντιμιρ Πούτιν, ειδικά σε σχέση με τον περιορισμό των εξοπλισμών, ή την ρωσική δραστηριότητα στην Ουκρανία. Συγχρόνως, όμως, οι συμφωνίες μπορεί να είναι απρόβλεπτες, δεδομένων και των κατηγοριών πο βαραίνουν Ρώσους πολίτες στο στόχαστρο του ειδικού ερευνητή Ρόμπερτ Μιούλερ. Ο πρόεδρος Πούτιν πρότεινε να επισκεφτεί τη χώρα του ο Μιούλερ και να συναντηθεί με Ρώσους ερευνητές για να συζητήσουν την παραβίαση των servers του Δημοκρατικού κόμματος -σε αντάλλαγμα, όμως, για πρόσβαση των Ρώσων ερευνητών στον Αμερικανό πρώην πρέσβη στη Μόσχα, Μάικλ ΜακΦολ, καθώς και σε άλλους Αμερικανούς αξιωματούχους, τους οποίους οι ρωσικές Αρχές επιθυμούν να ανακρίνουν σε σχέση με τον Μπιλ Μπράουντερ, τον Βρετανό επιχειρηματία που, όπως τονίζουν οι New York Times, ηγήθηκε μιας παγκόσμιας εκστρατείας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή κυρώσεων σε πλήθος Ρώσων αξιωματούχων. Ο πρόεδρος Πούτιν έχει πει πως από τις δραστηριότητες του ιδίου του Μπράουντερ και συνεργατών του στη Ρωσία έχουν προκύψει κέρδη πλέον του ενός δισεκατομμυρίου, τα οποία δεν φορολογήθηκαν ποτέ, και μεταφέρθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια εξ αυτών κατέληξαν στην προεκλογική εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο από το γεγονός πως, ήδη από το 2016, ο γιος, ο γαμπρός, και ο επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του προέδρου Τραμπ είχαν μάθει πώς αξιολογεί το Κρεμλίνο τον Μπράουντερ, αφού η Νατάλια Βεσελνίτσκαγια, Ρωσίδα δικηγόρος που βρίσκεται κοντά στον επικεφαλής εισαγγελέα της χώρας, είχε αναλάβει να τους ενημερώσει. Για τον Πάιφερ, μια πιθανή συμφωνία όπως αυτή που πρότεινε ο Ρώσος πρόεδρος, εκπροσωπεί τις συμφωνίες που φοβούνται όσοι αντιτίθενται στην έλλειψη πληροφόρησης.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μπιλ Μπράουντερ και ο συμψηφισμός που πρότεινε ο Βλάντιμιρ Πούτιν έγιναν άλλη μια ευκαιρία για να φανεί η διάσταση απόψεων στα διάφορα επίπεδα της αμερικανικής κυβέρνησης, με την εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου να επισημαίνει πως ο πρόεδρος Τραμπ βρήκε την ιδέα «ενδιαφέρουσα,» και τον εκπρόσωπο του State Department να την χαρακτηρίζει «εξωφρενική». Σε άρθρο του στο NPR, ο Ρόμπερτ Κέιγκαν προσπάθησε να εξηγήσει τις διαφορές ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και κάποια στελέχη της κυβέρνησής του ή της αμερικανικής δημόσιας διοίκησης, εστιάζοντας στις ομοιότητες ανάμεσα στον Αμερικανό πρόεδρο και τον Ρώσο ομόλογό του. Υποστηρίζοντας πως η συνάντηση στο Ελσίνκι ήταν «μια συνάντηση μεταξύ συμμάχων, με συγκλίνοντα ενδιαφέροντα και κοινούς στόχους,» ο Κέιγκαν, ανώτερο στέλεχος του Ινστιτούτου Brookings, τονίζει πως οι δύο ηγέτες ενώνονται από την κοινή τους απέχθεια για την φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, στην εγκατάσταση της οποίας πρωταγωνίστησαν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες. Για την Ρωσία, η απέχθεια βασίζεται στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και στην εδραίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, δύο οργανισμών που και ο Ντόναλντ Τραμπ έχει συχνά αναφέρει ως εχθρούς της Αμερικής. Για τον Πούτιν, η αποδυνάμωση αυτής της τάξης πραγμάτων, η άνοδος εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, και η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι όλα μέρος των συνθηκών που μπορούν να δίνουν χώρο στη Ρωσία για την ανάπτυξη της δικής της πολιτικής. Για τον Ντόναλντ Τραμπ, η ίδια τάξη πραγμάτων φαίνεται να ταυτίζεται με τον ελιτισμό που η εκλογική του βάση αποστρέφεται -ένα διεθνοποιημένο πολιτικό κατεστημένο που βασίζεται στην ομαλότητα των κεκτημένων του. Κατά τον Κέιγκαν, λοιπόν, αμφότεροι οι πολιτικοί ηγέτες αντιμετωπίζουν τη διεθνή τάξη πραγμάτων ως «όρια της ελευθερίας τους» -όρια, στα οποία επιτίθενται με παρόμοιους τρόπους. Μερικοί εξ όσων αναφέρει ο Κέιγκαν: η στήριξη στα γαλλικά, ιταλικά, και βρετανικά ακραία εθνικιστικά κόμματα, η στήριξη του Brexit, ακόμα και η αντιπάθεια στο πρόσωπο της Άνγκελα Μέρκελ.

Παρά την όποια ταύτιση απόψεων των δύο προέδρων, τα αντι-ρωσικά αισθήματα στην αμερικανική κοινή γνώμη ισχυροποιούνται συνεχώς. Μεγάλο κομμάτι της σχετικής ρητορικής συμπίπτει με τις τοποθετήσεις του Δημοκρατικού κόμματος, το οποίο και κατηγορεί το Κρεμλίνο για την απώλεια του Λευκού Οίκου. Επιπλέον, πάρα πολλά σημεία της κριτικής που ασκούν οι Δημοκρατικοί στον πρόεδρο Τραμπ αφορούν ενέργειες που συχνά σχετίζονται με τη Ρωσία, ειδικά όταν ο Αμερικανός πρόεδρος προσπαθεί να υποβιβάσει τα προβλήματα στις σχέσεις των δύο χωρών. Σε άρθρο του στο Foreign Policy, ο Μάικα Ζένκο, ανώτερο στέλεχος του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, επισημαίνει τους κινδύνους που αυτή η τοποθέτηση κρύβει για το κόμμα της αμερικανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, τονίζοντας πως αυτό αποκρύπτει άλλες παγίδες της διεθνούς πολιτικής, όπως τις κινήσεις της Κίνας. Η δυσπιστία έναντι της Ρωσίας είναι εξαιρετικά κομματική, με το 47% των Δημοκρατικών ψηφοφόρων να αναφέρει τη χώρα ως τον μεγαλύτερο εχθρό των Η.Π.Α., έναντι μόλις 10% των Ρεπουμπλικανών.

www.ert.gr

Tην περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Ευρώπη, υπήρξαν περιπτώσεις που οι ναζί ενθάρρυναν τη διοργάνωση αθλητικών διοργανώσεων για τους δικούς τους σκοπούς, την προπαγάνδα, αλλά και την προσπάθεια να «ξεγελάσουν» τους κατακτημένους με «θεάματα».

Ένα περιστατικό που η απόπειρά τους, γύρισε ανάποδα και εξευτέλισε το Γ΄ Ράιχ, συνέβη στην Ουκρανία το 1942. Η ιστορία κατέληξε στο λεγόμενο «ματς του θανάτου» στις 9 Αυγούστου του 1942, που ήταν η απόπειρα να πάρουν τη ρεβάνς μίας «ηχηρής» ήττας που υπέστησαν στις 6 Αυγούστου 1942.

Δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο «Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα» (εκδόσεις «Νότιος Άνεμος», συγγραφέας Νάσος Μπράτσος, ISBN  9789609511261).

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Κόντρα στους ναζί»:

Πρωτοβουλία των ναζί ήταν η απόπειρα δημιουργίας «πρωταθλήματος» – τουρνουά στην Ουκρανία, για να ξεχαστεί ο κόσμος και να είναι πιο εύκολη η κατοχική διακυβέρνηση. Μετά από έντονο προβληματισμό για το ορθόν ή όχι της απόφασης, δημιουργήθηκε μία ουκρανική ομάδα.

Ραχοκοκαλιά της ομάδας ήταν παίκτες που αγωνίζονταν πριν από τον πόλεμο στη Δυναμό Κιέβου, ενώ συμβολή είχαν και παίκτες της Λοκομοτίβ. Η νέα ομάδα ονομάστηκε Σταρτ και στο κατοχικό τουρνουά σημείωνε τη μία νίκη μετά την άλλη και μάλιστα με μεγάλα σκορ, κερδίζοντας Ούγγρους συνεργάτες των ναζί, Ρουμάνους στρατιώτες και στο τέλος και τους Γερμανούς, με αποτέλεσμα να τονωθεί το ηθικό των υπόδουλων Ουκρανών.

Επιχειρώντας να ρεφάρουν, οι Γερμανοί έφεραν την επίλεκτη ομάδα της Λουφτβάφε, τη Φλάκερφ, που όμως ηττήθηκε με 5-1 από τη Σταρτ στις 6 Αυγούστου του 1942.

Με απειλές του τύπου «ηττηθείτε για να μην πεθάνετε» και διαιτητή από τα SS, στις 9 Αυγούστου, οι Ουκρανοί αρνήθηκαν να κάνουν τον ναζιστικό χαιρετισμό μέσα στο γήπεδο και κέρδισαν με 5-3 τους ναζί στον αγώνα-ρεβάνς, όπου η εφαρμογή των κανόνων του αγώνα ήταν σκανδαλώδης υπέρ των Γερμανών.

Αν και ευρέως γνωστό είναι ότι στη συνέχεια εκτελέστηκαν όλοι, η αλήθεια είναι ότι κάποιοι συνελήφθησαν και τους πήγαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου βασανίστηκαν και ακολούθως εκτελέστηκαν (κατηγορήθηκαν σαν συνεργάτες των Σοβιετικών), ενώ κάποιοι διέφυγαν ανακατεμένοι με το πλήθος των θεατών του αγώνα.

Σήμερα έξω από το στάδιο Σταρτ στο Κίεβο υπάρχει μνημείο για τους ήρωες ποδοσφαιριστές, με την επιγραφή: «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες».

Μη νομίζετε, όμως, ότι αυτό που έμεινε ήταν μόνο η γλυκιά ανάμνηση μιας ηρωικής προσπάθειας, αφού η αντιφασιστική ποδοσφαιρική δράση του 1942 «στοιχειώνει» στους φόβους των απολογητών του φασισμού.

Από τη μία, μόλις το 2005, δηλαδή 63 χρόνια μετά, το δικαστήριο του Αμβούργου απεφάνθη ότι δεν τεκμηριώνεται η εκτέλεση ως προϊόν δίωξης για την ποδοσφαιρική επιτυχία, απόφαση στο ίδιο μήκος κύματος με την άρνηση καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα.

Επίσης, το 2012 η σχετική ταινία απαγορεύτηκε από την ουκρανική κυβέρνηση επειδή σε αυτήν παρουσιάζονται και Ουκρανοί ως συνεργάτες των ναζί και θεωρήθηκε εχθρική προπαγάνδα, καθώς έκανε αναφορά στους εκεί δοσίλογους και ταγματασφαλίτες.

Τόσα χρόνια μετά και οι ήρωες της Σταρτ αναγκάζουν ακόμα τους αντιπάλους τους να παίζουν άμυνα και να πετάνε την μπάλα στην εξέδρα.

www.ert.gr

Ξεκίνησε χθες, στην Αλεξάντρια της πολιτείας της Βιρτζίνια, η πρώτη δίκη που προέκυψε από τις ενέργειες του ειδικού ερευνητή Ρόμπερτ Μιούλερ, και η οποία ακουμπάει -από σημαντική απόσταση για την ώρα- τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το δικαστικό σύστημα της περιοχής είναι γνωστό στους αμερικανικούς νομικούς κύκλους ως… πυραυλικό, για την ταχύτητα, με την οποία εκδικάζονται οι διάφορες υποθέσεις. Στην υπόθεση του Πολ Μάναφορτ, του πρώην επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ για την προεδρία των Η.Π.Α., η επβεβαίωση αυτής της ταχύτητας είναι μια απρόσμενη διάσταση, αφού πολλοί εκτιμούσαν ότι η βαρύτητα της υπόθεσης και η πολυπλοκότητα των κατηγοριών θα απαιτούσαν παρατεταμένες διαδικασίες. Φαίνεται, όμως, πως υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο -εν προκειμένω τον δικαστή Έλλις, ο οποίος, όπως τονίζει και το CNN ξεκαθάρισε από την αρχή πώς περιμένει να εξελιχθούν τα πράγματα. Έτσι, λοιπόν, ο κατήγορος και ο συνήγορος υπεράσπισης του Πολ Μάναφορτ είχαν μέχρι μισή ώρα το πολύ για τις εναρκτήριες δηλώσεις τους, ενώ ο δικαστής Έλλις κατέστησε σαφές πως οι ένορκοι δεν θα πρέπει να κατακλυστούν με βαρετές λεπτομέρειες για τις εξειδικευμένες πτυχές των δραστηριοτήτων του Μάναφορτ.

Γιατί, όμως, τόσοι άνθρωποι εκτιμούν πως αυτή η πολυαναμενόμενη δίκη, με όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να την καθιστούν εντυπωσιακή, θα είναι βαρετή; Κατ’ αρχήν, όσο στενή και αν είναι η σύνδεση του Πολ Μάναφορτ με τον Ντόναλντ Τραμπ, και όσο στενή και αν είναι η σύνδεση αυτής της δίκης με τον Ρόμπερτ Μιούλερ και την έρευνά του, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν συνδέεται με τα αδικήματα για τα οποία διώκεται ο κάποτε ισχυρός άνδρας του επιτελείου του. Για την ακρίβεια, ο Μάναφορτ κατηγορείται για αδικήματα φοροδιαφυγής και τραπεζικής απάτης που ξεκινούν το 2008, και παρ’ότι εκτείνονται στο σήμερα. Ο New Yorker κάνει μια χρήσιμη διάκριση ανάμεσα στα αδικήματα, τα οποία ο Μάναφορτ κατηγορείται πως διέπραξε κατά την εποχή των παχέων αγελάδων του, και σε εκείνα που φαινομενικά συνδέονται με την ταραχή του κατά την εποχή των ισχνών. Πριν, όμως, από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο που οι εταιρείες, οι τραπεζικοί λογαριασμοί, και οι καταθέσεις από διεθνείς τράπεζες σε αμερικανικές επιχειρήσεις συνθέτουν, και ο οποίος οδηγεί άλλοτε στο Ηνωμένο Βασίλειο, άλλοτε στην Κύπρο, και άλλοτε σε άλλες χώρες, οι ένορκοι είναι πολύ πιθανό να βαρεθούν, ή τουλάχιστον να κουραστούν, προσπαθώντας νακαταλάβουν πως ο Πολ Μάναφορτ έβγαλε τα χρήματα που κατηγορείται ότι στη συνέχεια έκρυψε.

Την Τρίτη, ο πρώτος μάρτυρας που κήθηκε να καταθέσει έδωσε μια εικόνα όσων υποστηρίζουν αυτή την πιθανότητα. Ο Ταντ Ντεβάιν, πολιτικός σύμβουλος των Δημοκρατικών και πρώην συνεργάτης του Μάναφορτ ανέλαβε, απαντώντας στις ερωτήσεις του κατηγόρου Γκρεγκ Άντρες, να εξηγήσει τις σχέσεις του Μάναφορτ με τους πρωταγωνιστές της ουκρανικής πολιτικής, στο πεδίο της οποίας είχαν συνεργαστεί για τη διοργάνωση πολιτικών εκστρατειών στη χώρα. Ο Μάναφορτ και ο τότε βοηθός του, Ρόμπερτ Γκέιτς, ο οποίος πλέον συνεργάζεται με τον Ρόμπερτ Μιούλερ, και στον οποίο βασίζεται σημαντικό μέτος της δικογραφίας, είχαν -κατά τον Ντεβάιν- προσπαθήσει το 2014 να συνεργαστούν με τον νυν πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτορ Ποροσένκο. Ο βασικός του πελάτης, όμως, ήταν ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο προκάτοχος του Ποροσένκο, ο οποίος συνδέεται στενά με τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Και πάλι, όσο και αν το όνομα του Ρώσου προέδρου προκαλεί αναταραχή όποτε ακούγεται έστω και σε απόσταση χιλιομέτρων από τον πρόεδρο Τραμπ, αυτή η σύνδεση δεν επηρεάζει τον τελευταίο. Τι συμβαίνει, όμως; Το 2014, ο Πολ Μάναφορτ έχασε την πρόσβασή του στην ουκρανική προεδρία, αλλά και στις οικονομικές απολαβές που αυτή σήμαινε για εκείνον. Σταδιακά, τα εκατομμύρια δολάρια που κατηγορείται πως νομιμοποιούσε μέσω εξωχώριων επιχειρήσεων και τραπεζικών λογαριασμών έδωσαν τη θέση τους σε προσπάθειες διασφάλισης δανείων υπό συνθήκες που αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της εγκυρότητας των πληροφοριών που προσέφερε στους χρηματωπιστωτικούς οργανισμούς. Είναι η περίοδος των ισχνών αγελάδων. Το θέμα είναι πως ειδικά κατά αυτή την περίοδο, τα αδικήματα του Μάναφορτ δεν είναι εξαιρετικά. Είναι περιορισμένα σε σχέση με τα προηγούμενα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται, και όπως σημειώνει ο New Yorker, σίγουρα δεν είναι το είδος των αδικημάτων με τα οποία θα ασχολείτο ένας ειδικός ερευνητής. Για τον Άνταμ Ντέιβιντσον, όμως, ο οποίος και υπογράφει το σχετικό σχόλιο, αυτά τα υποδεέστερα αδικήματα αποκαλύπτουν ένα σημαντικό γνώρισμα του Πολ Μάναφορτ, το οποίο παρουσιάζει ως το βασικό στοίχημα και επιχείρημα του Ρόμπερτ Μιούλερ: Από το 2014 και μετά, ο Πολ Μάναφορτ βρισκόταν σε πανικό, και χωρίς χρήματα. Το 2016, όταν αναλαμβάνει επικεφαλής της προεδρικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ, θέση για την οποία δεν εισπράττει κάποια οικονομική αποζημίωση, είναι πολύ πιθανό να κεφαλαιοποίησε την πρόσβασή του στον ολοένα και ισχυρότερο υποψήφιο, τότε, πρόεδρο.

Βεβαίως, το επιχείρημα είναι τραβηγμένο. Ακόμα χειρότερα, είναι αστήρικτο. Κάπως έτσι ξεκινά ο αντίλογος στον ερευνητή Μιούλερ, υποστηρίζοντας πως η δικαστική δίωξη του Μάναφορτ είναι υπερβολική. Για την ακρίβεια, όσοι κι αν σχολίαζαν πως η δίκη θα είναι βαρετή ή αργή, άλλοι τόσοι σχολίαζαν πως δεν θα γινόταν καν. Ο συλλογισμός τους, όμως, δεν ήταν πως θα αποσύρονταν οι κατηγορίες (άλλωστε, ο Πολ Μάναφορτ αντιμετωπίζει και δεύτερο δικαστήριο, στην Ουάσινγκτον, για κατηγορίες που σχετίζονται με ξέπλυμα χρήματος, και με την παράλειψη γνωστοποίησης, όπως προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία, της δραστηριότητάς του στην ουκρανική κυβέρνηση), αλλά πως κατηγορούμενος και κατήγορος θα οδηγούνταν σε κάποια συμφωνία. Σε αντίθεση, κατά πώς δείχνουν οι εξελίξεις, με τον δικηγόρο του Αμερικανού προέδρου, ο Πολ Μάναφορτ δεν φαίνεται πρόθυμος να συνεργαστεί με τον Ρόμπερτ Μιούλερ. Η πρόσφατη τακτική της νομικής ομάδας του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και οι ενέργειες του ίδιου του Αμερικανού προέδρου προσφέρουν κάποιες πιθανές εξηγήσεις, επιπροσθέτως της πιθανότητας απουσίας ενοχοποιητικών στοιχείων που θα μπορούσε, θεωρητικά, να προσφέρει ο Μάναφορτ.

Σε κάθε δίκη, το χειρότερο σενάριο για κάθε κατηγορούμενο είναι η καταδίκη του. Ο πρόεδρος Τραμπ, όμως, έχει δείξει πως δεν διστάζει να απονείμει χάρη σε καταδικασθέντες για εγκλήματα διαφθοράς, ο οποίος, μέσω της αγαπημένης του πλατφόρμας επικοινωνίας, το twitter, εξέφρασε την συμπαράστασή του στον Μάναφορτ, χαρακτηρίζοντας «πολύ άδικη» τη δίωξή του.

www.ert.gr

της Μάχης Μαργαρίτη

«Χρονιά-ρεκόρ για τον τουρισμό.» «Απογειώνεται ο τουρισμός.» «Ρεκόρ εισπράξεων από τον τουρισμό.» Οι τίτλοι στις ειδήσεις είναι γνωστοί. Η εικόνα παρουσιάζεται ειδυλλιακή. Τα νησιά και οι τουριστικοί προορισμοί της χώρας γεμίζουν, τα ταμεία -κρατικά και ιδιωτικά- γεμίζουν, δεκάδες χιλιάδες οι θέσεις εργασίας.

«Βαρέθηκα να μένω σε δωμάτια που κοστίζουν το μισό από όσο τα χρεώνουν», έλεγε πρόσφατα μια γνωστή, συζητώντας για τις επερχόμενες διακοπές -ή μη-σε κάποιο ελληνικό νησί. Φράση που ακούγεται όλο και συχνότερα κάθε καλοκαίρι στις συζητήσεις ανθρώπων που προγραμματίζουν – ή προσπαθούν να προγραμματίσουν – τις διακοπές τους. Όχι κάπου μακριά, όχι κάπου εξωτικά. Σε κάποιον προορισμό εντός. Με απλά πράγματα. Θάλασσα και ήλιο. Κάτι που δεν αποδεικνύεται πάντα τόσο απλό.

Ένα ζήτημα είναι τα καταλύματα. Ναι, υπάρχουν και φθηνά δωμάτια. Αλλά, σε γενικές γραμμές, το να βρει κανείς ένα καλό από άποψης παροχών δωμάτιο, δεν είναι πάντα οικονομική υπόθεση, δεδομένου του επιπέδου των μισθών, πολύ περισσότερο όταν αυξάνονται συνεχώς οι ροές τουριστών από όλο τον κόσμο. Συχνά, στη διαδικασία αναζήτησης καταλύματος,  προκύπτει ότι μεγάλος αριθμός κρατήσεων έχει γίνει μήνες νωρίτερα «από ξένους τουρίστες, αυτοί κλείνουν νωρίς τις διακοπές τους», όπως συχνά λένε οι ιδιοκτήτες καταλυμάτων. Κάτι που δε μπορεί να συμβεί σε μία χώρα όπου, στη διάρκεια της χρονιάς, μεγάλο μέρος του πληθυσμού επικεντρώνεται στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα – και δεν του περισσεύουν και χρήματα για να προπληρώσει καλοκαιρινές διακοπές μήνες πριν. Ενώ, συχνά, «γουρλώνει κανείς τα μάτια», βλέποντας πόσο αυξάνονται οι τιμές δωματίων επειδή «τώρα είναι Δεκαπενταύγουστος». Πολλοί το λένε, ελεύθερη αγορά. Και άλλοι, επιτρεπόμενη αισχροκέρδεια.

Έπειτα, έρχεται το ζήτημα της μετακίνησης προς τον προορισμό. Η επιλογή αεροπλάνου σημαίνει αεροπορικά εισιτήρια και ενοικίαση αυτοκινήτου στο μέρος των διακοπών. Κοστίζει. Η επιλογή πλοίου, κάτι που επιτρέπει τη μεταφορά αυτοκινήτου, επίσης, δεν είναι φθηνή επιλογή για μια οικογένεια -πολλές φορές το κόστος είναι δυσθεώρητο, και τελικά, αποτρεπτικό. Η οδική μετάβαση, αν πρόκειται για μεγάλη απόσταση, έχει, επίσης, το κόστος της, και περιορίζει τις επιλογές προορισμού.

Και μετά, είναι το κόστος της διαμονής στον τόπο των διακοπών. Πολλές φορές, ακόμα και η ξαπλώστρα πληρώνεται, δηλαδή πωλείται το δικαίωμα να έχει κάποιος μια θέση στην άμμο μπροστά στη θάλασσα. Φυσικά, έρχεται το αντεπιχείρημα, «μπορείς να καθίσεις εκεί όπου δεν είναι ‘οργανωμένη’ η παραλία» -στην πράξη, στα κομμάτια που μένουν ελεύθερα από τις ξαπλώστρες των καταστημάτων, όπου στριμώχνονται όσοι δε μπορούν, ή δε θέλουν,  να πληρώσουν.

Στο τέλος, το σύνολο των χρημάτων που πρέπει να δώσει κανείς για να κάνει μία εβδομάδα διακοπών σε ένα αξιοπρεπές κατάλυμα σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος, φτάνει να γίνεται απλησίαστο. Και όλο και περισσότεροι, καταλήγουν στις «διακοπές στο χωριό» -όσοι έχουν- ή και στις καθόλου διακοπές.

Όσον αφορά τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται, πράγματι, οι αριθμοί δείχνουν ότι ο τουρισμός «γεννά» θέσεις εργασίας -συχνά, όμως, προσωρινές, λόγω της εποχικότητας του κλάδου. Όσο για τις εργασιακές σχέσεις, ο λόγος σε αυτούς που -πάντα- ξέρουν καλύτερα από όλους τις συνθήκες εργασίας: στους ίδιους τους εργαζόμενους. Τον περασμένο χειμώνα, στο απολογιστικό συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων, ο πρόεδρός της έλεγε πως, «σε έναν κλάδο όπως ο Τουρισμός, παρά τη συνεχή μεγέθυνση και τα ρεκόρ επισκεψιμότητας και εσόδων, η εργοδοτική ασυδοσία έχει επιφέρει απορρύθμιση, μισθολογική ανισότητα και χειραγώγηση των εργασιακών σχέσεων, με συνεχή και βίαιη αποειδίκευση των κλαδικών ειδικοτήτων σε όρους εργασίας και αποδοχές ανειδίκευτου εργάτη, καθώς και γενικευμένη ανασφάλεια ιδιαίτερα στον χαοτικό χώρο του Επισιτισμού». Ενώ πριν από λίγες μέρες γινόταν γνωστό ότι στην Κρήτη καταγράφεται «φρενήρης αύξηση» της εργασίας ανηλίκων στον τουρισμό. Το περασμένο καλοκαίρι, η ομοσπονδία πραγματοποιούσε απεργία στον επισιτιστικό και τουριστικό κλάδο, και το γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ARD έκανε ρεπορτάζ για τις συνθήκες εργασίας στον τουριστικό κλάδο της Ελλάδας, με τίτλο «Σύγχρονοι σκλάβοι».

«Αντι-τουριστικό αίσθημα»

Το πρόβλημα δεν είναι «εθνικό». Στην Ισπανία, ακτιβιστές κατά του τουρισμού μιλούν για «μαζικό τουρισμό που καταστρέφει τη Μαγιόρκα και καταδικάζει σε μια ζωή δυστυχίας την εργατική τάξη». «Πρώτα η Βενετία και η Βαρκελώνη: τώρα οι διαδηλώσεις κατά του τουρισμού εξαπλώνονται στην Ευρώπη», έγραφε τον περασμένο Αύγουστο η εφημερίδα Guardian. Και ο βρετανικός Independent συμπλήρωνε, «κάτοικοι των τουριστικών προορισμών βλέπουν τα ενοίκια να εκτοξεύονται. Το ίδιο και οι τιμές αγοράς των ακινήτων. Νέοι εργαζόμενοι στον τουρισμό στερούνται μιας αξιοπρεπούς και σταθερής ζωής, δουλεύοντας σε μια βιομηχανία με χαμηλούς μισθούς και επιμηκυμένα ωράρια».

Ο τουρισμός είναι βιομηχανία, γράφει ο καθηγητής του πανεπιστημίου του ανατολικού Λονδίνου, Ραούλ Μπιάνκι, και το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι μεγάλες εταιρίες που ελέγχουν τον κλάδο. «Μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις συχνά είναι ανταγωνιστικές προς το ξένο κεφάλαιο και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Όλες οι τουριστικές επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως μεγέθους, κινούνται επιζητώντας το κέρδος. Συχνά, τοπικοί επιχειρηματίες είναι το ίδιο επιθετικοί στο κυνήγι του κέρδους όσο και οι ‘μεγάλοι παίκτες’».

Και υπάρχει και το οικολογικό αποτύπωμα του τουρισμού, που όλο και μεγαλώνει. Οι προβλέψεις είναι ότι μέχρι το 2030, ο αριθμός των τουριστών που περνούν σύνορα, θα πλησιάζει τα δύο δισεκατομμύρια. Η πίεση σε φυσικούς πόρους και οικοσυστήματα μεγαλώνει. Και άρα, «να σταματήσει ο άνθρωπος να ταξιδεύει και να γνωρίζει νέα πράγματα;», αναρωτιούνται πολλοί. Μάλλον, να μπορεί -ο καθένας- να απολαύσει, με βιώσιμο τρόπο, διακοπές, και αυτό να μην είναι προνόμιο για λίγους.

Αν κοιτά κανείς σκέτους αριθμούς, είναι αλήθεια ότι ο τουρισμός συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στο ΑΕΠ της Ελλάδας. Αλλά, η κοινωνία θα πρέπει να σκεφτεί αν το να προσφέρει διαμονή, εστίαση και αναψυχή στον υπόλοιπο πλανήτη, είναι ο βασικός δρόμος ανάπτυξης που θέλει να ακολουθήσει. Ή αν θέλει να αξιοποιήσει -και- αλλιώς τους ανθρώπους της και τους πόρους της.

Και υπάρχουν, ακόμα, και τα ευρύτερα ερωτήματα για το τι πραγματικά είναι τουρισμός. Στο βιβλίο τους για τη Γεωγραφία του Τουρισμού, οι Χολ και Πέιτζ εξηγούν με ποιους τρόπους τα μέσα ενημέρωσης και η διαφήμιση συνδέουν -τεχνητά- νοήματα και αξίες, με αντικείμενα και τόπους. Ηρεμία, ρομαντισμός, ευτυχία, συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους και δραστηριότητες -έναντι τιμήματος- κινώντας μια παγκόσμια βιομηχανία. «Στρατηγικές της επιθυμίας», τις έχει ονομάσει ο Μποντριγιάρ, με στόχο να ικανοποιούνται τα ενδιαφέροντα των τουριστών μέσω της κατανάλωσης. Όλα αυτά, σε ένα οικονομικό σύστημα που διαχωρίζει -απόλυτα- την ψυχαγωγία, από τη ζωή στο σπίτι και τη δουλειά. Περνώντας το μήνυμα ότι χρόνος και χώρος για την απόλαυση και την ευτυχία δεν υπάρχει στην καθημερινότητα, αλλά μόνο στις «αποδράσεις». Ίσως επειδή, αν αυτό το μήνυμα δεν περάσει, ο άνθρωπος αρχίσει να αναζητά τη χαρά και την απόλαυση εκεί όπου ζει. Στην καθημερινότητά του. Ως δικαίωμα. Και αυτά, είναι αχαρτογράφητα νερά. Και, γι΄αυτό, τόσο ενδιαφέροντα.

 

 

 

www.ert.gr

Με την πολυαναμενόμενη ανακοίνωση του υποψήφιου δικαστή για το ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ο Ντόναλντ Τραμπ την εβδομάδα του, η οποία κατά τα άλλα κυριαρχείται από την επίσκεψή του στην Ευρώπη για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, και την συνάντησή του με τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Μαζί με την εβδομάδα του, ο πρόεδρος Τραμπ ξεκίνησε και μια μάχη που αναμένεται να είναι εξαιρετικά σκληρή, τόσο για την υπερψήφιση της υποψηφιότητας του Μπρετ Κάβανο, όσο και την πρώιμη προεκλογική περίοδο, στην οποία η υποψηφιότητα του 53χρονου δικαστή αναμένεται να πρωταγωνιστήσει.

Η σημασία της παραίτησης του δικαστή Κένεντι και της πιθανότητας μιας συντηρητικής πλειοψηφίας στο ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών είναι προφανής, όμως ο άνθρωπος που επέλεξε ο Αμερικανός πρόεδρος, εκτός από τις αναμενόμενες αντιρρήσεις των Δημοκρατικών, προσφέρει επιχειρήματα εναντίον του και σε αρκετούς από τους Ρεπουμπλικανούς πολιτικούς. Ο πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε να προτείνει τον Κάβανο για το σημαντικό αυτό αξίωμα έπειτα από ένα σχετικά περιορισμένο χρονικό διάστημα, το οποίο, όμως, δεν στερήθηκε δράματος στο ελάχιστο. Οι επιλογές του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν δεδομένες, καθώς ο ίδιος είχε δεσμευτεί πως οι προτάσεις του για σχετικά ανοίγματα στην κορυφή της δικαστικής εξουσίας της χώρας θα προέρχονταν από τη λίστα (συντηρητικών) υποψηφίων που είχε ανακοινώσει κατά την προεκλογική του εκστρατεία. Ακόμα και έτσι, όπως σχολιάζουν οι New York Times και άλλα Μέσα, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν μπορούσε να πάρει απόφαση μέχρι και το μεσημέρι της Δευτέρας, ακούγοντας τις προτάσεις των συμβούλων του, δημοσιογράφων, και… συγγενών του μέχρι την τελευταία στιγμή. Από τα περίπου 20 ονόματα της λίστας του, τρία με τέσσερα είχαν φτάσει μέχρι το νήμα, με τον Μπρετ Κάβανο να κερδίζει χάρη και στην εξαιρετική εντύπωση που έκανε στον πρόεδρο Τραμπ κατά τη συνάντησή τους.

Οι αμφιβολίες του Ντόναλντ Τραμπ για τον δικαστή Κάβανο έχουν να κάνουν με τη θητεία του δίπλα στον νεότερο πρόεδρο Μπους, αλλά και την φιλική του σχέση με την οικογένεια Μπους γενικότερα. Το 2000 ο Κάβανο ήταν μέλος της ομάδας που διαχειρίστηκε για λογαριασμό του Τζορτζ Μπους την επαναμέτρηση των ψήφων στην Φλόριντα, η οποία και καθόρισε τον νικητή των προεδρικών εκλογών με μια απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου, στο οποίο καλείται τώρα να βρεθεί ο Κάβανο. Αργότερα, ο δικαστής εργάστηκε ως βοηθός του προέδρου, πλέον, Μπους, ο οποίος και τον πρότεινε για το εφετείο της Ουάσινγκτον, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, απολαμβάνοντας μια σημαντική θέση για την εδραίωση πολιτικού δικτύου. Την ίδια ώρα, η σύζυγός του ήταν προσωπική γραμματέας του προέδρου Μπους, με τον οποίο συνδέεται φιλικά. Τόσο η Washington Post, όσο και άλλες αναλύσεις, τονίζουν πως η δυσπιστία του προέδρου Τραμπ απέναντι στην οικογένεια των Αμερικανών προέδρων και κυβερνητών που καθόρισαν για δεκαετίες την πολιτική ζωή της χώρας, αλλά δεν ψήφισαν καν τον Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές του 2016, δεν ήταν ένα μικρό εμπόδιο για τον Κάβανο.

Συγχρόνως, ο υποψήφιος ανώτατος δικαστής χρειάστηκε να ξεπεράσει τις ενστάσεις υψηλόβαθμων ρεπουμπλικανών στελεχών, όπως ακόμα και του ίδιου του επικεφαλής του κόμματος στη Γερουσία, όπου θα κριθεί η επιτυχία της υποψηφιότητάς του. Ο Μιτς ΜακΚόνελ, ο οποίος από την ημέρα της ανακοίνωσης της παραίτησης του δικαστή Κένεντι συνομιλούσε καθημερινά με τον πρόεδρο Τραμπ και το στενό του επιτελείο, είχε εκφράσει πολλές φορές την προτίμησή του για άλλες υποψηφιότητες, τονίζοντας πως ο Κάβανο θα προσέφερε πολλά επιχειρήματα στους Δημοκρατικούς γερουσιαστές, ενώ θα αποξένωνε με τις απόψεις του εναντίον της συνταγματικότητας του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση και τουλάχιστον δύο γυναίκες που συγκαταλέγονται στους γερουσιαστές του κόμματος. Για τον επικεφαλής της συντηρητικής πλειοψηφίας στη Γερουσία, το πρόβλημα έγκειται στο τεράστιο δικαστικό έργο του Κάβανο, το οποίο έπειτα από 15 χρόνια στο ομοσπονδιακό εφετείο αναμένεται να δώσει ικανό και αρκετό υλικό στους Δημοκρατικούς για να παρατείνουν τις ακροάσεις μέχρι, αν όχι και μετά, τις εκλογές του Νοεμβρίου. Αν και οι πιθανότητες οποιασδήποτε επιρροής των Δημοκρατικών εναντίον της υπερψήφισης της υποψηφιότητας Κάβανο είναι ελάχιστες, το πραγματικό διακύβευμα σε αυτή την περίπτωση θα είναι οι συσπειρώσεις των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων. Σε αυτό το επίπεδο είναι χρήσιμη η υπενθύμιση πως η πρώτη δημοσκόπηση που διενεργήθηκε μετά την παραίτηση Κένεντι έδινε στουςΔημοκρατικούς προβάδισμα 9 ποσοστιαίων μονάδων. Επιπλέον, ακόμη και αν ο υποψήφιος επιμείνει στην απόφασή του να μην σχολιάσει συγκεκριμένες υποθετικές ή πραγματικές υποθέσεις που μπορεί να βρεθούν στο δικαστήριο, η πληθώρα κειμένων που έχει συντάξει μπορεί να προσφέρει επικίνδυνα στοιχεία στη διαδικασία.

Όμως το ακόμα πιο επικίνδυνο κομμάτι του βιογραφικού του Μπρετ Κάβανο είναι η συμμετοχή του στην ομάδα του ειδικού ανακριτή Κένεθ Σταρ, ο οποίος διαχειρίστηκε την έρευνα σε βάρος του προέδρου Κλίντον τη δεκαετία του 1990. Η έκθεσή του, στην συντακτική ομάδα της οποίας συμμετείχε ο Κάβανο, περιέγραφε ευρύτατα κριτήρια για την παραπομπή ενός εν ενεργεία προέδρου, τονίζοντας τις ψευδές δηλώσεις του ιδίου, αλλά και εκείνες με τις οποίες τροφοδοτούσε τους συνεργάτες του, γνωρίζοντας ότι, σε ενδεχόμενη κλήτευσή τους, θα επαναλάμβαναν τους ισχυρισμούς του ως αληθείς. Για τον πρόεδρο Τραμπ και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την δικαιοσύνη, αν ο υποψήφιός του υποστηρίζει ακόμα τις απόψεις εκείνης της έκθεσης, η διαδικασία της υπερψήφισής του θα μπορούσε να ορίσει ένα επικίνδυνο νομικό πλαίσιο για την παραπομπή και του ιδίου.

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Με μελανά χρώματα περιέγραψε τις συνθήκες διαβίωσης στη Μόρια η ΠΟΕΔΗΝ μετά από επίσκεψη κλιμακίου της την Τετάρτη 5/7/2018. 

Η περιγραφή μας θύμισε τις μαρτυρίες που καταγράψαμε κάνοντας έρευνα για τους πρόσφυγες μίας άλλης εποχής, αυτής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και οι ιστορικές περίοδοι είναι διαφορετικές, το κοινό στοιχείο είναι οι δραματικές συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και τότε και τώρα. Και βεβαίως ο διαχρονικός στόχος είναι να μην υπάρχουν οι συνθήκες και οι εξελίξεις εκείνες που οδηγούν τον κόσμο να επιλέγει το προσφυγικό ταξίδι για να σώσει τη ζωή του.

Aπό την ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ για το Κέντρο Υποδοχής στη Μόρια:
«Συναντήσαμε ένα σύγχρονο Υγειονομικό ναρκοπέδιο.
Στο ΚΥΤ Μόριας από ενημέρωση που είχαμε από αρμοδίους, διαβιούν σε άθλιες απαράδεκτες συνθήκες 7.368 μετανάστες και πρόσφυγες, αν και η δυναμικότητα του Κέντρου είναι για 3.000. Από Κέντρο Υποδοχής και καταγραφής των μεταναστών και προσφύγων με διαμονή έως ένα μήνα το πολύ που χρειάζεται να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες καταγραφής, κατέληξε να γίνει καταυλισμός με διαμονή επ’ αορίστου.
Κάθε ημέρα το λιμενικό ή η frontex φέρνουν στη Μόρια 100 περίπου νέους μετανάστες – πρόσφυγες και δεν φεύγει ούτε ένας λόγω μη εφαρμογής των μέτρων επαναπροώθησης και της έλλειψης κατάλληλων χώρων φιλοξενίας.
Νοίκιασαν χωράφια δίπλα από το ΚΥΤ Μόριας και συνεχώς ο καταυλισμός (έτσι εξελίχθηκε) μεγαλώνει με σκηνές που στήνονται. Ζουν ένας πάνω στον άλλον. Οι ΜΚΟ κάνουν χρυσές. Κάνουν ότι θέλουν. Δεν υπολογίζουν τίποτα. Εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Στον καταυλισμό δεν υπάρχει νερό πολλές ώρες την ημέρα. Δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο. Τα λήμματα είναι εκτεθειμένα σε χώρους διαμονής. Σμήνος κουνουπιών και άλλων εντόμων τα οποία είναι φορείς μετάδοσης μικροβίων. Βρώμα και δυσοσμία παντού.
Όλα τα λήμματα καταλήγουν σε ένα ποτάμι που περνάει από τον καταυλισμό και από εκεί στη θάλασσα.
Τρέχει το ποτάμι με λήμματα.
Έχουμε κρούσματα με λοιμώδη νοσήματα, ηπατίτιδα, φυματίωση, AIDS που λόγω των συνθηκών διαβίωσης είναι αυξημένα».

Aπό το βιβλίο «Αιγαιοπελαγίτες Πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» (εκδόσεις Νότιος Άνεμος ISBN 978-960-9511-56-8) και το κεφάλαιο «Στο hotspot του Τσεσμέ»:

Όπως μας περιέγραψε η Καίτη Φράγκου – Ζηκίδη: «Εκεί μείναμε σε στρατόπεδο προσφύγων σε σκηνές, σε έναν λόφο που εκεί ήταν πρώτα στρατιωτικός τόπος εκπαίδευσης, σε πετρώδες έδαφος. Οι συνθήκες εκεί ήταν κακές και είχαμε και πολλούς θανάτους γερόντων από κακουχίες, μολύνσεις, τυφοειδή πυρετό, κακή διατροφή. Εκεί έχασαν τα παιδιά τους ο Γιώργος Φουντούλης και η σύζυγός του Θεοδοσία.
Τα χαντάκια που είχαν σκάψει για εκπαίδευση οι στρατιώτες, πριν πάμε εμείς, ήταν οι ανοιχτοί αγωγοί των ακαθαρσιών από τις τουαλέτες που είχαν στηθεί ακριβώς από πάνω τους».

Από την πλευρά της η Αντιγόνη Ρωμυλίου θυμάται: «Ο Τσεσμές είχε πολλά ερειπωμένα σπίτια Ελλήνων που είχαν φύγει το 1922 και μετά. Μείναμε σε μία παλιά, εγκαταλελειμμένη αποθήκη, όπου ήμασταν διακόσια άτομα σε χώρο όσο έπιανε το σώμα μας. Όσοι ήταν δίπλα στον τοίχο ήταν τυχεροί, γιατί όσοι ήταν στη μέση συχνά τους πατούσε άλλος μπαίνοντας ή βγαίνοντας».

Ιωάννα Ξηρού – Τσαγκά: «Καταγραφήκαμε και μείναμε σε σκηνές, ενώ υπήρχε πολύ ψείρα. Στρώσαμε ψάθες σε μία σκηνή για δέκα άτομα και τα πόδια έβγαιναν έξω. Μείναμε τρεις μήνες στον Τσεσμέ, αρχικά τρώγαμε από συσσίτιο και μετά μας έδιναν κάποια χρήματα για σίτιση. Από τη δυσεντερία σημειώθηκαν αρκετοί θάνατοι και τους θάβαμε στον λόφο. Από τον τύφο προσβλήθηκε ένας ξάδερφός μου, ο Γιάννης Κατσάς, που τον πήγαμε στο νοσοκομείο και έγινε καλά. Τους ιερείς μας οι Τούρκοι τους υποχρέωναν σε κούρεμα και σε κοστούμι, όχι ράσα. Οι έμποροι έκαναν χρυσές δουλειές από τους πρόσφυγες.
Είχαμε έναν τενεκέ, τον είχαμε κάνει κατσαρόλα και τρώγαμε μέσα από αυτόν. Νοικιάζαμε σκάφες από τις Τουρκάλες και πλέναμε τα ρούχα μας. Πηγαινοφέρναμε τα ρούχα για πλύσιμο και κρύβαμε από τον σκοπό τρόφιμα μέσα στα ρούχα».

Η Ελευθερία Φράγκου – Πορτέλλου μας είχε πει: «μας πήγαν στον Τσεσμέ. Εκεί μας έδωσαν ψάθες να στρώσουμε και να κοιμηθούμε και μας έβαλαν σε μεγάλες αποθήκες, όπου ήταν χιλιάδες πρόσφυγες και υπήρχαν και πολλές ψείρες».

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Για τη βελανιδιά που βρίσκεται κοντά στη Ραφήνα, επί της λεωφόρου Φλέμιγκ, έχουν γραφτεί πολλά. Λίγοι όμως, εκτός από τους μόνιμους κατοίκους της περιοχής, περνώντας από την περιοχή, αντιλαμβάνονται ότι έχουν μπροστά τους ένα δένδρο με μεγάλη ιστορία.

Ως προς την ηλικία του άλλοι μιλούν για 700 χρόνια, βασιζόμενοι στις διηγήσεις που περνούν από γενιά σε γενιά, στις οποίες υπάρχει το δένδρο, άλλοι μιλούν για λιγότερα χρόνια (πάντα μετρώντας με εκατοντάδες). Στην τοπική βιβλιογραφία αναφέρεται ότι το βρήκαν εκεί οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, ακούγοντας και αυτοί ιστορίες που χάνονταν στα βάθη της ιστορίας.

Το δένδρο όπως βλέπετε και στις φωτο βρίσκεται σε χώρο ιδιοκτησίας του Δήμου Ραφήνας – Πικερμίου και έχουν γίνει εργασίες υποστηλώσεων σε κάποια από τα κλαδιά του. Σήμερα χρειάζεται να γίνουν και άλλες. Αξίζει να σταματήσει κανείς και να το περιεργαστεί, με πλάτη τη Ραφήνα και μέτωπο προς τη διασταύρωση με τη λεωφόρο Μαραθώνος, βρίσκεται στο δεξί μας χέρι.

Όπως μας δήλωσε ο ιστορικός ερευνητής και παλιός κοινοτάρχης Ραφήνας Δημήτρης Μακρής, το δένδρο έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως μνημείο, ενώ η προφορική ιστορική παράδοση, θέλει να έχουν ξεκουραστεί στον ίσκιο του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο Άρης Βελουχιώτης, όταν οι διαδρομές τους, τους έφεραν στη συγκεκριμένη περιοχή.

Φωτο: Νάσος Μπράτσος

www.ert.gr

του Νάσου Μπράτσου

Αυξανόμενο είναι το ενδιαφέρον σε αρκετές τοπικές κοινωνίες και τους φορείς που τις εκπροσωπούν, για τον αθλητικό τουρισμό, μία δραστηριότητα που τα τελευταία χρόνια κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Πρόσφατα η Πάτρα με μία μεγάλη διεθνή διοργάνωση ιστιοπλοΐας Laser 4,7 είχε την ευκαιρία να προβάλλλει την περιοχή και ως προς το φυσικό περιβάλλον και ως προς τις δυνατότητες αξιοποίησης της περιοχής για ιστιοπλοϊκές διοργανώσεις διεθνούς εμβέλειας.

Σειρά έχουν οι Λειψοί όπου την Παρασκευή 22 και το Σάββατο 23 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί στο όμορφο νησί συνέδριο με θέμα “Αθλητικός Τουρισμός, η περίπτωση των Λειψων”.

Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση: «Το Συνέδριο συνδιοργανώνουν το Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου (Π.Σ.Α.Τ.), η Εταιρεία Επιστημόνων Επικοινωνίας και Δημοσιογράφων ΤΑΔ, η Ένωση Συντακτών Επαρχιακού Τύπου, και o Δήμος Λειψών.

Θα αναπτυχθούν θέματα που αφορούν την αθλητική δραστηριότητα στους Λειψούς ως προσέλκυση τουρισμού, τις μορφές αθλητικού τουρισμού, την προβολή των αθλητικών δραστηριοτήτων απο τα Μ.Μ.Ε. κ.α.

Τα συμπεράσματα που θα προκύψουν θα είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για το πως μπορεί ο αθλητισμός να συμβάλει στην τουριστική ανάπτυξη του νησιού».

Με πρόσφατη την επίσκεψή μου στους Λειψούς, όπου σημαντικό μέρος των τουριστών είναι Ιταλοί, μένει να δούμε ποιός θα είναι ο αντίκτυπος στη συγκεκριμένη κατηγορία τουριστών, που έχουν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το νησί.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η τάση αναπτυξης του αθλητικού τουρισμού, ενισχύεται από το γεγονός ότι στο εξωτερικό είναι σαφώς πιο διαδεδομένο φαινόμενο και οι «απαιτήσεις»-αναζητήσεις που υπάρχουν, δημιούργησαν και στη χώρα μας, που τα τελευταία χρόνια λόγω κρίσης, ψάχνει (ειδικά στις τοπικές κοινωνίες)  συνεχώς ευκαιρίες για νέες δραστηριότητες, τη θέληση για αξιοποίηση και αυτού του τομέα, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής.

Ταυτόχρονα αποτελεί ευκαιρία ανάδειξης και προβολής αθλημάτων που δεν έχουν το χρόνο προβολής που θα τους άξιζε. Αρκεί βέβαια η είσοδος χορηγών και διαφημιζομένων να μην γίνει με υπερβολικούς τρόπους, όπως συχνά γίνεται πχ στο δρομικό κίνημα, όπου κυριαρχεί (πάντα κατά την υποκειμενική γνώμη του γράφοντος) η εικόνα της άκρατης διαφήμισης και όχι του αθλητισμού, που πατάει συνήθως στην οικονομική καχεξία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που προκειμένου να προχωρήσει σε διοργανώσεις, δέχεται και τις σχετικές προσφορές, με τους όρους που τις συνοδεύουν.

Σχετική είδηση:

Αθλητισμός και Κοινωνική Προσφορά στις εσχατιές του Αιγαίου – Το ert.gr παρουσιάζει τον Αθλητικό Όμιλο Λειψών (pic)

«Αθλητικός Τουρισμός: Η περίπτωση των Λειψών»

Πάτρα: Τονωτική οικονομική ένεση τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Laser 4,7

Το έργο του Αθλητικού Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Πάτρας «Ιάσων» και οι παρεμβάσεις του Δήμου στην πλαζ – Το ert.gr στην Αχαΐα

www.ert.gr

της Μάχης Μαργαρίτη

Είναι οι μέρες των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Άλλη μια «σειρά» υποψήφιων κάθεται στα θρανία. Του λένε ότι «τίποτα δεν κρίνεται σε μία στιγμή». Ότι «υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες». Αλλά την ίδια στιγμή, όλοι μιλούν για αυτές. Τηλεοράσεις και ιστοσελίδες, συγγενείς, γνωστοί και φίλοι, όλοι δίνουν οδηγίες. Για το «πώς να αντιμετωπίσετε το άγχος των πανελλαδικών». Για «τη σωστή διατροφή τις ημέρες των εξετάσεων». Για το «τι να κάνετε -και τι να μην κάνετε- το προηγούμενο βράδυ». Και η μαμά στίβει πορτοκαλάδες. Όπως κάνει χρόνια τώρα. Λίγο ακόμα. Σε λίγο φτάνουν στο νήμα. Εκεί όπου -κανονικά θα έπρεπε να αρχίσει μια νέα, ανεξάρτητη ζωή.

Κι αν δεν περάσει στο πανεπιστήμιο; Αν δε μπει στη σχολή που θέλει; Δεν πειράζει, η ζωή έχει κι άλλες ευκαιρίες, του λένε. Υπάρχουν αυτοί που το λένε επειδή, πραγματικά, είναι το μόνο σωστό να ακουστεί αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν κι εκείνοι που το λένε επειδή πιστεύουν ότι «δε χρειάζεται να γίνουμε όλοι γιατροί και δικηγόροι, χρειάζονται και χειρώνακτες σε αυτή την κοινωνία». Μπορεί να τα καταφέρει κανείς και χωρίς πτυχίο, αν «είναι ικανός», αν «έχει το μυαλό του ανοιχτό και βρει τι του αρέσει». Αν «είναι εργατικός και δημιουργήσει ο ίδιος την τύχη του».

Μπορεί και να συμβεί. Και, αλήθεια, υπάρχουν πολλά ωραία πράγματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος -ούτε χρειάζεται να κάνουν όλοι το ίδιο. Αλλά, συχνά, σε αυτή την «αγορά εργασίας», το πτυχίο καταλήγει να είναι το μοναδικό «όπλο». Στον ιδιωτικό τομέα, το πτυχίο συχνά αποτελεί μια δικλείδα ασφαλείας για μια καλύτερη ατομική σύμβαση εργασίας. Στον δημόσιο τομέα -στον οποίο, παρά την προσπάθεια απαξίωσής του, το ενδιαφέρον εισόδου παραμένει τεράστιο- δεν είναι πια απαραίτητο μόνο το πτυχίο αλλά και το μεταπτυχιακό δίπλωμα για να διεκδικήσει ένας νέος άνθρωπος μια θέση εργασίας. Και, φυσικά, το πτυχίο είναι απαραίτητο αν θελήσει -δηλαδή, συχνά, αναγκαστεί λόγω της έλλειψης προοπτικής- να φύγει σε άλλη χώρα για να ζήσει με καλύτερους όρους.

Οι σπουδές δίνουν αυτοπεποίθηση να διεκδικεί κανείς το παραπάνω για τον εαυτό του, και, εκτός από αυτό, το πέρασμα από αληθινά πανεπιστημιακά έδρανα είναι εφόδιο για πολλούς λόγους -όσο κι αν επιχειρείται να καλλιεργηθεί μια διαφορετική εικόνα. Τη σημασία της μόρφωσης τη γνωρίζουν οι οικογένειες. Γι΄ αυτό και συνεχίζουν να «μετρούν» οι πανελλαδικές εξετάσεις και τα πανεπιστήμια.

Πολλοί -οι περισσότεροι καλοπροαίρετα, κάποιοι εκ του ασφαλούς- κατηγορούν τους γονείς για το άγχος που μεταδίδουν στα παιδιά τους. Αλήθεια, είναι «βουνό» το άγχος επί τουλάχιστον δύο χρόνια στο λύκειο -και ειδικά στην τρίτη λυκείου. Αλήθεια είναι, ακόμα, ότι οι γονείς αγχώνονται κι αυτοί -και πιέζουν τα παιδιά τους. Αλήθεια είναι ότι τις μέρες των εξετάσεων εκτυλίσσονται σκηνές, τουλάχιστον, υπερβολικές -συνάδελφος περιέγραφε γονείς να κλαίνε και να οδύρονται μόλις έκλεισε η πόρτα του εξεταστικού κέντρου όπου άφησε το παιδί του. Αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι γονείς ζητούν κοινωνική επιβεβαίωση μέσα από τις επιδόσεις και τους βαθμούς του παιδιού. Και, πραγματικά, η περίφημη «ελληνική οικογένεια», σε μια κοινωνία που παραμένει συντηρητική αλλά και χωρίς το «δίχτυ ασφαλείας» ενός σταθερού κράτους πρόνοιας, ευθύνεται για πολλές μετέπειτα δυσλειτουργίες. Όμως, ένα μεγάλο μέρος των γονιών που αγχώνονται για τις εξετάσεις, συνήθως δεν είναι -πια- «επειδή θέλουν να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα από τα παιδιά τους». Είναι επειδή νιώθουν φόβο. Επειδή ξέρουν τι περιμένει εκεί έξω τα παιδιά τους έτσι κι αλλιώς, πολύ περισσότερο χωρίς μόρφωση.

Δεν είναι για όλους το ίδιο. Υπάρχει η οικογένεια που, αν το παιδί της δε μπει στο πανεπιστήμιο, μπορεί να καλύψει οικονομικά τις σπουδές του στο εξωτερικό. Υπάρχει η οικογένεια που έχει μια έτοιμη δουλειά την οποία μπορεί να συνεχίσει το παιδί. Και υπάρχει η οικογένεια που δεν έχει τίποτα από αυτά -ούτε εισοδήματα από ακίνητα, ούτε μετοχές, ούτε επιχείρηση, ούτε έτοιμη δουλειά, ούτε καταθέσεις, ούτε καν χρήματα για να περάσει τον μήνα. Και αυτές οι οικογένειες είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Για όλες αυτές τις οικογένειες, το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι η μόνη ελπίδα για κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους. Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό τους, γονείς αναγκάζονται να πληρώνουν για φροντιστήρια «κόβοντας» από παντού χρήματα, πέφτοντας για ύπνο και ξυπνώντας με την αγωνία για την επόμενη μέρα.

Γι΄αυτό, μην «πυροβολείτε» τους γονείς. Και γονείς, να αγαπάμε τα παιδιά μας. Να μην τους δείχνουμε τον φόβο μας για το μέλλον τους. Να υπερβούμε, για χάρη τους, τον εαυτό μας. Να τους μαθαίνουμε, ταυτόχρονα, ότι αξίζουν να μορφωθούν, ότι αξίζουν να ανακαλύψουν τη δουλειά που θα τα κάνει ευτυχισμένα. Ότι αξίζουν -όλα- μια ωραία ζωή. Να τους μαθαίνουμε να διεκδικούν, για τους εαυτούς τους και τους άλλους. Έτσι θα τα κάνουμε δυνατούς χαρακτήρες, που θα μπορούν να διαχειριστούν την κάθε δυσκολία και να προχωρούν μπροστά.

Να διεκδικούμε κι εμείς για αυτά. Μαζί με τους άλλους. Σχολείο μακριά από το «τεχνοκρατικό μοντέλο», με επίκεντρο την ανθρωπιστική και κοινωνική παιδεία και το περιβάλλον. Νέα φιλοσοφία στα αναλυτικά προγράμματα. Έμφαση στη σκέψη, και όχι στην πληροφορία. Ανθρώπινο σχολείο, που θα κάνει όμορφα τα χρόνια της νεότητας. Δημοκρατικό σχολείο, όπου κάθε παιδί, ανεξάρτητα από την υποστήριξη που έχει στο σπίτι του, θα μπορεί να γίνει ένας μορφωμένος άνθρωπος. Ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια -με θέσεις που θα καλύπτουν τους αριθμούς των υποψήφιων – με ένα «γερό» απολυτήριο από ένα ενιαίο λύκειο που θα προετοιμάζει ουσιαστικά τους μαθητές για τις σχολές επιλογής τους και θα έχει αξία. Ριζοσπαστικού χαρακτήρα οικονομική ενίσχυση της εκπαίδευσης. Η αληθινή ανάπτυξη για την κοινωνία, μόνο από αυτόν τον δρόμο μπορεί να έρθει. Όχι κάποτε, όχι αύριο. Σήμερα. Ας μη χαθεί ούτε μια μέρα ακόμα.

 

 

www.ert.gr